Idee?
‘Toen mijn vader overleed was ik nog geen 15
jaar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik te weinig tijd met hem heb kunnen
doorbrengen. Toen ik leerde filmen, was dat het eerste waar ik aan dacht. Het
eerste deel gaat over de ziel van mijn vader en hoe die zich ontwikkelt volgens
Thais geloof. Het tweede deel gaat over het liefdesleven van mijn ouders en het
laatste deel gaat over mijn eigen leven. Al met al gaat het over het proces van
verliezen.’
Invloeden?
‘Ik zou willen zeggen
dat ik niet of weinig beïnvloed ben, want ik wilde heel graag totaal iets anders
doen. Deze film heeft zijn eigen leven, zijn eigen gevoel. Het is zeer
persoonlijk, maar tegelijkertijd herkenbaar voor iedereen. De locaties
bijvoorbeeld zijn ook echt de locaties waar mijn ouders elkaar hebben ontmoet en
waar ik als kind gewoond heb. Het enige wat veranderd is, komt door het
verstrijken van de tijd. Wat betreft de filmstijl en cameravoering; het verhaal
was voor mij het allerbelangrijkste en de stijl is bijna natuurlijk ontstaan.
Mijn cameraman begreep precies hoe ik het eruit wilde laten zien.’
Leegte?
‘De leegte komt overeen met het gevoel van verlies. De
shots zijn zo wijd mogelijk om ruimte te geven aan de interpretatie van het
publiek. Zo geven de openingsshots bijvoorbeeld uitvoerig aandacht aan de enorm
bergketen, waarin de ziel van mijn vader ronddwaalt. Voor mij voelen die beelden
ver weg en lang geleden. Ik hoop dat het publiek dat ook zo voelt. Ik weet ook
wel dat iedereen natuurlijk iets anders voelt, maar voor mij is het genoeg als
een klein aspect van de film iets te weeg kan brengen. Ik verwacht niet dat het
publiek de film helemaal snapt.’
Ambities?
‘ik
ben een bescheiden persoon met een vredig leven. Ik verwacht niet rijk of
beroemd te worden. Als ik op dit niveau films mag blijven maken ben ik erg
gelukkig. Laat mij maar gewoon gestaag doorgaan.’
Filmen in
Thailand?
‘In Thailand zijn geen arthouses. De bioscopen bevinden
zich in winkelcentra, waar het winkelend publiek toevallig binnenkomt. Voor
deze film komt dat niet heel gunstig uit. Eternity heeft dan ook een erg kleine
release in eigen land. Toch is het maken van dit soort films makkelijker
geworden, mede dankzij het succes van
Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives van Apichatpong Weerasethakul.’
Eternity is een meditatieve film, geïnspireerd op leven en op het overlijden van de vader van de Thaise regisseur Sivaroj Kongsakul. Het Thaise geloof over wat er na de dood met de ziel gebeurt is misschien voor Westerse kijkers onbekend terrein, maar het verlies is een begrip dat iedereen aangaat. In deze vrij lege film is er veel ruimte gelaten voor de interpretatie van de kijker. ‘Ik plan niet wanneer gelachen of gehuild moet worden. Ik stuur het publiek niet.’