Debutant Park Jung-Bum (1976) speelt in de prachtige Koreaanse Tigerkandidaat The Journals of Musan op indrukwekkende wijze zelf de hoofdrol. De film, over een Noord-Koreaanse vluchteling die ondanks alle tegenslagen en pesterijen probeert te overleven in de kille, kapitalistische maatschappij van Zuid-Korea, won eerder al prijzen op de festivals van Pusan en Marrakech.

Idee?
‘Het personage van de Noord-Koreaanse vluchteling is gebaseerd op een vriend van mij, die ik op de universiteit heb ontmoet, en onlangs aan kanker is overleden. Ik wilde een film over hem maken omdat het verhaal van de Noord-Koreaanse ‘overlopers’ heel ironisch is. Ze ontvluchten de armoede in Noord-Korea, maar hun problemen blijven uiteindelijk hetzelfde.’

Acteren/regisseren?
‘Toen ik besloot om zelf de hoofdrol te gaan spelen zei iedereen dat het te moeilijk was . Maar ik had geen keuze, want alleen ik wist hoe hij in het echt was. Ik kende zijn handgebaren, zijn houding, en dat kon ik niet in woorden uitleggen. Het was zwaar, zowel fysiek als mentaal, maar omdat ik vlak voor hij overleed heb ik hem beloofd dat ik de film zou maken, dus daardoor vielen alle moeilijkheden in het niets.’

Invloeden?
‘Lee Chang-dong is echt een idool van mij. Ik ben vooral beïnvloed door zijn realistische manier van filmen. Aan zijn laatste film, Poetry, heb ik meegewerkt als regieassistent. Verder zijn de gebroeders Dardennes, Christi Puiu en Hou Hsiao-Hsien belangrijke inspiratiebronnen.’

Ambities?
‘Ik ben al heel blij dat ik zo ver heb kunnen komen en dat mensen mijn film zien. Ik wil films blijven maken waarin ik de relatie tussen mensen laat zien, en kan tonen dat één persoon een ander mens kan helpen. Ik ben al bezig met een nieuw scenario, over een jongen die vanuit een buitenwijk naar Seoel verhuist, en hoe de stad hem uiteindelijk verandert.’

Filmen in Zuid-Korea?
‘Ik had voor deze film een beperkt budget, het meeste kreeg ik van het nationale en een aantal regionale filmfondsen. Als debutant is het altijd moeilijk. Je moet geld lenen bij de bank, je hebt altijd schulden. Maar als je er dan in slaagt om een film te maken, wat niet vaak gebeurt, dan slaag je ook echt.’