In Catherine Corsini’s midlifecrisisdrama Partir speelt Kristin Scott Thomas een getrouwde vrouw en moeder die het roer wil omgooien. 'Je moet alles geloven wat je hoort en wat je zegt.'

This might seem strange
Since so much time has passed
And since only one of us
Still looks the same
Your words not mine, baby
You’re still fine yes you are
Like wine, you get better with time


Zo begint het nummer Better with Time van Prince. Een nummer speciaal opgedragen aan actrice Kristin Scott Thomas, die haar filmdebuut maakte in Under the Cherry Moon uit 1986… van Prince.

Scott Thomas (1960) is op het filmfestival van Toronto voor de promotie van de film Partir, maar ze heeft het bericht dat Prince een nummer aan haar heeft gewijd pas net gehoord en glimt helemaal als ze erover vertelt. ‘Ik ben daar zo trots op. Het heeft me echt geraakt. Het is toch een blijk van waardering en affectie.’

Wacht even, Kristin Scott Thomas, dat is toch die gereserveerde Britse actrice uit Four Weddings and a Funeral (aristocrate Fiona die stiekem verliefd is op Hugh Grant) en The English Patient (getrouwde Katherine, die affaire begint met Hongaarse hertog Ralph Fiennes)? Die nog liever stikt dan dat ze haar ware emoties laat zien?

Onzin dus. Scott Thomas is goedlachs en open. Direct en eerlijk. Als ik zeg om twee redenen onder de indruk te zijn van het feit dat Prince een nummer voor haar geschreven heeft – 1: omdat het inderdaad een hele eer is en 2: omdat ik niet wist dat Prince überhaupt nog bestond – krijg ik er gelijk van langs. ‘Hoe durf je dat te zeggen? Hij doet tegenwoordig alles via het internet, buiten de platenmaatschappijen om. Die man is een genie!’

En ook in Partir zien we een alles behalve onderkoelde Scott Thomas. In het liefdesdrama van Catherine Corsini speelt ze Suzanne, een getrouwde moeder van twee die verliefd wordt op de klusjesman. Een verliefdheid die haar zo overvalt dat er geen weg terug is. Haar oude leven met Samuel, een geslaagde arts, en haar twee tienerkinderen, weegt niet op tegen het nieuwe avontuur met klusjesman Ivan en de herwonnen vrijheid. Maar Samuel is niet bereid haar zonder slag of stoot te laten gaan.

Suzanne is een complex karakter, had u van te voren een voorgeschiedenis voor haar bedacht?
‘Niet echt. Het stond eigenlijk allemaal al beschreven in het scenario. Dat ze uit een arm milieu kwam en terecht kwam in een wereld van relatieve rijkdom en succes.’

U wilde niet meer weten? Ze zit toch in een fase in haar leven waarin ze behoorlijk in de war is?
‘Ik denk dat we allemaal door zo’n fase gaan . Het is een heel drukke tijd, een spannende tijd die destructief, maar ook heel productief kan zijn.’

Welke tijd bedoelt u precies?
‘ De midlife crisis. Die krijgt altijd een heel slechte pers, maar het valt reuze mee. Zolang je maar geen piercings neemt of op een Harley gaat rijden. Of als vrouw schoenen met hoge hakken koopt en in bikini gaat lopen. Dat is very very bad. Ik heb enorm veel compassie met Suzanne. Ze wil graag weer aan het werk als fysiotherapeut, maar ze heeft alles opgegeven voor haar man. En nu wil ze dat weer oppikken, ze wil haar leven terug.’

Maar tegen welke prijs? Het lijkt alsof ze haar verstand verliest…
‘Doet ze ook. En je kan goed zien wanneer. Als ze met Ivan is en zegt dat ze niet kan vertrekken. Als ze aan hem vraagt dat hij tegen haar moet zeggen dat ze weg moet. En dat haar wereld bijna instort als hij dat ook daadwerkelijk doet. Klik [Scott Thomas knipt met haar vingers–red.], op dat moment verliest ze haar verstand.’

Hoe speel je zo’n klik als actrice?
‘Je moet geloven dat het gebeurt . Alles geloven wat je hoort en wat je zegt. En dan maar hopen dat de camera dat oppikt. Zo werk ik. Laat de camera maar komen en rondkijken. Alles wat ie kan vinden is goed. Haha.’

Hoe waren de opnamen voor de film?
‘Zwaar. Niet alleen psychisch, ook fysiek. Vooral de ingehouden woede. Die opgekropte gevoelens moet je toch de hele tijd vlak onder het kookpunt houden. Het bepaalde zelfs hoe ik liep. De hele tijd verkrampt. Daar kwam nog bij dat we maar een klein budget hadden en lange dagen maakten. Maar het was de moeite. Ik ben heel trots op de film. Catherine [Corsini, de regisseur–red.] neemt het in deze film op voor vrouwen van onze leeftijd. Suzanne probeert haar eigen identiteit terug te vinden. Dat is toch heel inspirerend.’

Is dat wat u aantrok in dit project?
‘Ja. Het is een verhaal met lef, ballsy, daar hou ik van.´

Kwam Corsini bij u?
‘Ja . We wilden al langere tijd samenwerken en dit leek een geschikt project.’

Werd u niet afgeschrikt door de seksscènes en het vele bloot in de film?
‘Ik dacht er niet te veel over na, totdat het te laat was.’

Worden seksscènes makkelijker naarmate je ouder wordt?
‘Makkelijker !? Veel moeilijker. Ik zou het niet nog eens willen doen. Hoewel we veel steun hadden van de crew. En van de regisseur. Ik denk niet dat ik zo dapper zou zijn geweest als een man deze film had geregisseerd. Ik zat toch met haar op de zelfde golflengte. Ze gebruikte mij om haar verhaal te vertellen en ik stond daar helemaal voor open.’

U had huwelijksproblemen tijdens de opnamen…
‘Hou maar op, want ik zal nooit antwoord geven op een vraag daarover.’

Ik had nog helemaal geen vraag gesteld… Ik was alleen benieuwd of zoiets helpt bij het spelen van de rol, en of het spelen van de rol helpt in uw privéleven.
‘Bij alle films, bij alle optredens heb je fantasie nodig. En de zaden daarvoor zijn je persoonlijke ervaringen. Voor Il y a longtemps que je t’aime, een rol die bijna diametraal staat op mijn rol in Partir, was ik juist enorm naar binnen gekeerd. Ik hoefde voor die rol geen ziek kind te hebben gehad, of in de gevangenis te hebben gezeten. Ik had mijn fantasie. We hebben allemaal wel eens ruzie gehad met een partner. Ik gebruik die ervaringen, pomp ze op en verander ze in iets waar ik als actrice wat aan heb.’

En andersom? Helpt het spelen van zo’n rol in je privéleven ?
‘Nee, niet echt. Weet je wat helpt? Dat een film waar je in gelooft en veel in geïnvesteerd hebt het goed doet en een publiek vindt.’