Het speelfilmdebuut van regisseur Ramtin Lavafipour gaat over mensen op de zuidelijke eilanden van Iran, die leven van het smokkelen van allerlei goederen, waarbij ze worden opgejaagd door de plaatselijke politie. Gedraaid in een pure, realistische stijl die doet denken aan vroegere Iraanse meesters als Amir Naderi (The Runner).

Idee?
‘Ik was op een dag in het zuiden van Iran en zag in de verte een speedboot waarvan de bestuurder, terwijl de boot nog voer, aan land sprong en het op een rennen zette. Hij werd achtervolgd door de kustwacht in een andere speedboot, maar die maakte rechtsomkeert toen ze zagen dat de man hun ontkomen was. Dat beeld bleef hangen en ik besloot later terug te keren naar die regio om onderzoek te doen naar die smokkelpraktijken, waarbij soms een heel dorp betrokken was. Ik heb het vertrouwen van de dorpelingen gewonnen en ben ook een keer meegegaan. Ze waren een beetje bezorgd. Niet dat we door de kustwacht gepakt zouden worden, maar dat ik uit de boot zou vallen.’

Ronaldinho?
‘Dat de naam van de Braziliaanse voetballer Ronaldinho zo vaak valt is omdat ik zelf een grote fan van voetbal ben. Ik hou van het Braziliaanse, het Portugese en ook het Nederlandse elftal, en spelers als Figo, Van Basten, Gullit. Maar de beste vind ik Ronaldinho. Omdat Ronaldinho in de film symbool staat voor de dromen van de jonge Motu, zocht ik een jongen die ook van voetbal hield. Bij de casting vroeg ik aan de jongens wie hun favoriete voetballer was. Drie keer raden wie de jongen koos die uiteindelijk de rol kreeg. (glimlacht)’

Invloeden?
‘Ik ga al van kinds af aan naar de bioscoop. Terwijl andere jongens buiten speelde keek ik naar een film. Mijn vriendjes plaagden mij ook altijd, en vergeleken me met het jochie uit Cinema Paradiso. Ik denk dat ik als kind de hele filmgeschiedenis voorbij heb zien komen. Meestal in de bioscoop, maar zo nodig op illegale videokopieën. Als we het over de Iraanse cinema hebben, moet ik gelijk aan twee namen denken: Amir Naderi, van The Runner, en Abbas Kiarostammi.’

Ambities?
‘Films maken, films maken, en films maken.’

Filmen in Iran?
‘De beste films zijn niet altijd de meest succesvolle films. Ik heb respect voor mijn publiek, maar omdat films die wat serieuzer zijn niet goed verkopen zijn ze vaak lastig om te maken. Mijn weg is een hobbelige weg. Geen snelweg waar je plankgas kan rijden. En ik moet maar hopen dat mijn auto heel aankomt. Waar dat is? Ik hoef niet per se ergens naartoe. Vergelijk het met The Runner, van Naderi, mijn favoriete film. Daarin blijft het hoofdpersonage maar rennen. Het gaat er niet om waarheen hij rent, maar dát hij rent. Dat hij in beweging blijft en niet vastroest. Dat is voldoende.’

Te zien in Rotterdam:
Donderdag 29 januari : 21.30 uur, Pathé 4
Zaterdag 31 januari: 10.15 uur, Pathé 4