Met haar rol in de zwangerschapskomedie Juno zal de jonge Canadese actrice Ellen Page doorbreken naar een groter publiek. Fijnproevers kenden haar al uit de wraakfilm Hard Candy.

‘Ach, dat is die hele nature nurture-discussie, toch? Ben ik nou geboren als een schattig, wraakzuchtig kreng, of ben ik zo geworden door de maatschappij.’ Twee jaar geleden had de filmwereld er ineens een nieuw fenomeen bij. De Canadese Ellen Page speelde in de thriller Hard Candy een 14-jarig meisje dat wraak neemt op een pedofiel, en deed dat met zoveel kracht en intelligentie dat je onmogelijk om haar prestatie heen kon.
Als je de film gezien had, tenminste. Vanwege de controversiële inhoud werd de film geruisloos uitgebracht in de VS en Canada. Maar op festivals en door Page’ collega’s werd de film wel gezien. En al snel stroomden de aanbiedingen binnen. Regisseur Bruce MacDonald zag de film en vroeg haar voor zijn experimentele splitscreen-drama The Tracey Fragments. Bryan Singer zag de film en vroeg, smeekte bijna of Page mee wilde doen aan deel drie van de X-Men-reeks. En Jason Reitman zag de film en vroeg haar voor Juno, een wrang-komische kijk op een 16-jarig meisje dat ongewenst zwanger is.
Juno is de film die Page naar het volgende plan zal brengen. Een vrouwelijke tegenhanger van Knocked Up, geschreven door ex-stripper Diablo Cody. Grappig en gevat, maar ook oprecht en intelligent.

Wat trok je aan in het script van Juno?
Ellen Page: ‘Dat het heel grappig was, zonder dat er grappen in stonden. En dat de personages geen stereotiepen waren. Hoe vaak kan je een 16-jarige spelen die rondloopt in jeans, sneakers en een sweatshirt? Bovendien was het fijn om eens in een wat opgewektere film te spelen . Ik had daarvoor in een aantal wel heel sombere films gespeeld.’ [Naast het eerder genoemde Hard Candy ook American Crime, waarin ze een meisje speelt dat uitgehongerd en verkracht wordt–red.].

Ben jij zo’n somber meisje?
‘Neeneenee, ik ben helemaal niet zo’n zwartgallig en depressief type. De media zetten mij graag zo neer vanwege de rollen die ik heb gespeeld. Maar het is voor mij makkelijk om iemand te spelen die heel ver van mij afstaat. Ik vond Juno veel moeilijker. Misschien lijkt ze wel te veel op mij .’

Hoe was jij toen je zestien was?
‘Tamelijk onzeker . Ik acteer al sinds mijn tiende, maar al die tijd leefde ik gewoon in Halifax, en ging ik gewoon naar school. Nu ben ik veel in Los Angeles, maar Halifax blijft mijn thuis. Maar ieder meisje van zestien dat niet doet wat iedereen vindt dat ze moet doen, dat anders denkt over seks en emoties dan wat ze in de media voorgeschoteld krijgt, en dat de verkeerde kleren draagt en de verkeerde muziek luistert, heeft het zwaar op die leeftijd.’

Heb jij die tijd al achter je gelaten?
‘Ik ben twintig nu. Zo jong nog, en toch heb ik al iets van: ik moet realistisch zijn, geld verdienen, mijn hypotheek betalen. Ik heb medelijden met mensen die daarin gevangen zitten. De ene helft van de wereld zit gevangen in een bestaan waarin hij iedere dag op en neer naar zijn werk rijdt, de andere helft probeert te overleven.’

En jij, zit je gevangen in je rol van beroemde filmster?
‘Ik hoop van niet. Het is wel gek. Vrienden van mij doen ook allemaal leuke dingen, eentje werkt bijvoorbeeld op een organische boerderij, maar ik krijg alle aandacht.’

Vertelt jouw agent niet wat je moet doen?
‘Gelukkig niet. Toen X-Men langskwam vertelde hij me wel dat het slim was om die rol te accepteren. En dat was het ook. Mijn laatste vijf films heb ik kunnen maken dankzij die rol. En bovendien; hoe vaak zie je in een film een superheld van 1 meter 55?’

Het succes van die film is ook onderdeel van de verleiding om in nog meer van die films te spelen.
‘Klopt, maar ik precies weet wat ik wil.’

En dat is?
‘Spelen in films waar ik gepassioneerd van raak. Ontbreekt de passie, dan voel ik me niet OK, en dan zal mijn acteren ook alle glans verliezen.’

Juno wordt 7 februari uitgebracht
The Tracey Fragments heeft geen Nederlandse distributeur