Tv-reporter Manolo Bonilla is in Ecuador voor een item over het Monster van Babahoyo, een seriemoordenaar die de verschrikkelijke dood van al meer dan 150 kinderen op zijn geweten heeft. Het toeval brengt Manolo in contact met bijbelverkoper Vinicio, die hij ontzet wanneer een woedende menigte hem dreigt te gaan lynchen. Vinicio zou een kind opzettelijk hebben doodgereden en wordt - deels ter bescherming tegen de nog steeds woedende menigte - in de gevangenis gesmeten.
Vinicio hoopt via Manolo, die voor een grote nieuwszender uit Miami werkt, vrij te kunnen komen en zegt de identiteit van het monster te kennen. Manolo ruikt een scoop en laat zich voor Vinicio's karretje spannen.
Seriemoordenaars, gesprekken in de gevangenis, de link met de Amerikaanse seriemoordenaarsfilm Silence of the Lambs is snel gelegd. Maar daar wil de 33- jarige Sebastián Cordero, regisseur van Cronicás, de eerste seriemoordenaarsfilm uit Ecuador, niets van weten. 'Ik vond wel inspiratie in de Amerikaanse cinema , maar dan in de films uit de jaren zeventig. Films als Serpico en Dog Day Afternoon. Rauw en vol morele dilemma's. Maar in Hollywood is de seriemoordenaar langzaam maar zeker een held geworden. Een stripfiguur, onaantastbaar in al zijn groteskheid. Bij mij moest hij geloofwaardig zijn, menselijk. Per slot van rekening is de film gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Het idee voor de film kreeg ik toen ik een artikel over een beruchte seriemoordenaar in Colombia las. In tien jaar tijd had hij ten minste 190 kinderen gedood. Voornamelijk straatkinderen, omdat die door niemand gemist werden. We weten dit allemaal, omdat hij heeft bekend en alles heeft bijgehouden in een ziek dagboekje. Wat mij vooral intrigeerde was dat hij de hele tijd heeft samengeleefd met een vrouw die geen idee had waar hij allemaal mee bezig was. Ze sprak juist vol lof over hem en zei dat hij zo'n goede vader was voor hun zoontje, dat ongeveer even oud was als de slachtoffertjes. Die dualiteit wilde ik ook laten zien. Niemand is slecht geboren. Er is altijd een reden voor.'
Wat was die bij de
moordenaar uit Colombia?
'Manipulatie, macht. Ik weet niet of hij met die
kwade impuls geboren is, of dat het het gevolg was van een of ander jeugdtrauma
. Wat me opviel was de progressie. De eerste moorden waren heel moeilijk en
gingen gepaard met grote schuldgevoelens, maar langzaam kwam hij er steeds
dieper in en namen ook de martelingen toe. Alsof hij er ongevoelig voor was
geworden. Net als de media, die op zoek zijn naar steeds gruwelijker verhalen.'
Wanneer kwam u op het idee het journaille erbij te halen?
'Terwijl ik bezig
was het personage van de seriemoordenaar op te bouwen dacht ik veel na over
waarom ik zelf zo gefascineerd was door dit personage...'
Waarom eigenlijk
?
Haha, dat weet ik nog steeds niet. Misschien heb ik de film wel daarom
gemaakt. Feit is dat veel mensen door dergelijke verhalen gefascineerd zijn. Het
is verschrikkelijk en toch wil iedereen het weten. Daarom heb ik de media er
bij gehaald. Want zij moeten die verschrikkelijke verhalen leveren. Manolo
ontdekt de fascinatie bij zichzelf en ontdekt ook de slechte dingen waartoe hij
in staat is. Een van mijn favoriete boeken op school was Heart of Darkness van
Joseph Conrad. Daarin is het iemands missie het vleesgeworden kwaad op te zoeken
. En tijdens die zoektocht komt hij tot de ontdekking dat het kwaad ook in hem
zelf zit. Dat is even schrikken, maar er gaat ook een reinigende werking van uit
. Die reiniging is belangrijk, en vandaar dat er in mijn film veel scènes zitten
waarin mensen zich wassen. De film opent met Vinicio in een meertje, we zien
Manolo in de regen en onder de douche en later zien we Vinicio ook nog eens
onder de douche in de gevangenis, als hij de stront van zich af wast die zijn
medegevangenen over hem hebben gesmeerd. De ironie is dat het allemaal geen
enkele zin heeft, want je kan jezelf niet reinigen van iets dat van binnen zit.
Hoewel het in de film nooit met zoveel woorden wordt gezegd, is het al vroeg
duidelijk dat Vinicio het Monster is. Waarom de kijker niet langer in spanning
gehouden?
'Het moest geen who dunnit worden, met allerlei valse
aanwijzingen en onnodige personages. De spanning zit hem vooral in hoe Manolo
omgaat met alles wat hij over Vinicio te weten komt.'
Hoe bereidde u de
acteurs voor op de film?
'Ik had archiefbeelden van de echte moordenaar en
die heb ik ze laten zien. Dat sloeg in als een bom. Het was alsof ze toen pas
begrepen dat het allemaal echt gebeurd was, dat ze niet de zoveelste variatie op
Hannibal Lecter aan het spelen waren.
Het was vooral moeilijk voor Damián
Alcázar, de Mexicaanse acteur die Vinicio speelt. Die moest twee maanden met die
man leven. Je zag hem tijdens de opnamen echt veranderen. Psychisch, maar ook
fysiek. Hij bewoog anders. Had op foto's gezien dat de echte seriemoordenaar
weinig lichaamshaar had en heel dunne wenkbrauwen. Daarom besloot hij zich te
waxen en te epileren. Als een vrouw. Hij bezocht ook buurten waar de
seriemoordenaar had toegeslagen. Om zich beter te kunnen inleven. En twee dagen
na de shoot, heel eigenaardig, was hij compleet met zichzelf in harmonie. Ook
hij was in zekere zin gereinigd.'
Ondanks het onderwerp zit er opvallend
weinig geweld in Crónicas. Waarom?
'Ik wil niet laten zien hoe kinderen
worden vermoord. Dat is nergens voor nodig. Ik koos er voor de lynching in alle
heftigheid te laten zien. Daardoor geef ik aan dat de film heel gewelddadig kan
zijn, en blijft de kijker de hele tijd bang voor wat hij te zien zou kunnen
krijgen.'
Die lynching is inderdaad zeer indrukwekkend, zoals de hele film
prachtig geschoten is, wat dat betreft lijkt het wel wat op een Amerikaanse
film. Was er zoveel budget?
'Ik had het geluk dat Alfonso Cuarón (Y tu mamá
también; Harry Potter and the Priisoner of Azkaban) en Guillermo del Toro (
Blade II) bereid waren de film mee te produceren. Zij zijn het levende bewijs
dat het goed gaat met de Latijns-Amerikaanse film. We slagen er steeds beter in
internationaal aansprekende verhalen te vertellen en nog steeds oog te houden
voor de sociale context in Zuid-Amerika. Ik kon nu beschikken over een budget
van 2,5 miljoen dollar. Een schijntje in Hollywood, maar een kapitaal in Ecuador
.'