De Amerikanen zitten achter hem aan, vertelt de Noorse regisseur Erik Poppe. Dat wil zeggen: Amerikaanse filmproducenten, die graag willen dat hij in Amerika films gaat maken.
'Ze zijn daar erg op zoek naar nieuwe stemmen. Ik krijg veel scripts, veel aanbiedingen.' Maar Poppe ziet zichzelf nog niet zo snel naar Hollywood verkassen - al was het maar omdat hij Los Angeles één van de vervelendste plekken op aarde vindt.
En bovendien: 'Ik werk liever in Europa. Ik voel mij een Europese regisseur. Ik wil Europese verhalen vertellen.'
Verhalen vertellen kan Erik Poppe (1960) goed. Dat is te zien in zijn tweede film Hawaii, Oslo, waarvan hij ook het scenario schreef, samen met een vriend.
In Hawaii, Oslo vertelt hij vijf verhalen, die met elkaar verweven zijn. De plek waar ze samenkomen is een kruispunt in de stad, op een hete zomernacht. Een ambulance rijdt een man aan, en de mensen die even later om hem heen staan, zijn de personages die we in de film leren kennen.
De ambulance zelf vervoert een stel kersverse ouders met hun baby, die een ernstige hartkwaal blijkt te hebben. Het kindje heeft slechts een paar dagen te leven - alleen een riskante, kostbare operatie in Amerika biedt nog hoop.
De chauffeur van de ambulance raakt die zomerdag verliefd op een vrouw die hij heeft gereanimeerd, na een poging tot zelfmoord met een overdosis pillen.
En zij blijkt weer de moeder van twee jonge jongens die ze al lange tijd niet meer gezien heeft, wier vader net is overleden - ze zijn bang dat ze in verschillende pleeggezinnen zullen terechtkomen, en dus uit elkaar worden gehaald.
Deze dag is de 25ste verjaardag van Leon, die lang geleden met zijn jeugdliefde Åsa een pact sloot: als ze beide op hun 25ste nog vrijgezel waren zouden ze met elkaar trouwen. Leon hoopt dat ze het niet vergeten is en heeft overal in de stad posters opgehangen met zijn foto, en een simpele tekst: Åsa, herinner je je mij nog?
Belangrijke rollen in de verschillende verhaallijnen spelen verder Vidar, Leons verpleger en beschermengel, en Leons broer Trygve, die in de gevangenis zit maar Leon heeft wijsgemaakt dat hij voor zaken op Hawaii zit.
Hawaii, Oslo is wel de Noorse versie van Short Cuts of Magnolia genoemd, door de structuur van verschillende verhalen en personages die uiteindelijk bij elkaar komen.
Poppe vindt zulke vergelijkingen niet erg, eerder een eer: hij is groot fan van Magnolia-regisseur Paul Thomas Anderson.
Het is niet moeilijk te zien waarom de Amerikanen zo'n belangstelling hebben voor Erik Poppe . Het is hem gelukt de verschillende verhaallijnen vloeiend en natuurlijk bij elkaar te laten komen, terwijl je als kijker evenmin snel de draad kwijtraakt.
'Het is lastig,' zegt hij. 'Vaak is het bij zulke films zo dat je veel moeite moet doen om de verhalen te volgen, waardoor je veel moet nadenken en niet emotioneel geraakt wordt. Als je maar één verhaal hebt, is het voor de kijker veel gemakkelijker om daar in mee te gaan.'
Ondanks die nadelen koos Poppe toch voor zo'n mozaïekvertelling. 'Ik hou er van omdat het je in staat stelt iets meer over het leven te zeggen. Je zit niet aan één specifiek onderwerp vast .'
'Ik wilde iets zeggen over wat ik op het moment belangrijk vind,' vervolgt hij. 'Ik wilde verschillende aspecten van de liefde laten zien. Niet alleen het typische liefdesverhaal van een man en een vrouw, maar ook de liefde tussen broers bijvoorbeeld, tussen verpleger en patiënt, enzovoorts. Ik wilde mensen laten zien zoals ze zijn. Als je de afgelopen jaren de krant opensloeg of de tv aanzette, zag je alleen maar angst en bezorgdheid, angst voor andere culturen vooral. Dat begon ook op mij vat te krijgen. Daarom wilde ik een stap terug doen en laten zien waar het nu eigenlijk om gaat. Want ik denk dat de wereld voor het grootste deel bevolkt wordt door geweldige mensen; mensen die echt iets goeds willen doen. Als ze wakker worden, willen ze voor zichzelf en hun naasten een prettige dag. Ons instinct is dat we elkaar helpen. De wereld is niet zo'n slechte plek. We moeten geloven in het goede in onszelf.'
Poppe zal de eerste zijn om toe te geven dat er flink wat naïviteit in sommige van de verhalen zit. 'Een droom niet willen loslaten, iets dat bij verschillende personages in de film een sterke rol speelt, is heel naïef. Maar toch - soms is het zo simpel. We maken het leven meestal knap ingewikkeld, maar vaak is het heel simpel.'
Net als in Short Cuts en Magnolia gebeuren er merkwaardige, toevallige dingen in Hawaii, Oslo. De jonge vader die dringend geld nodig heeft voor de operatie van zijn baby, vindt in het park een tas met geld, die daar toevallig net door één van de andere personages is achtergelaten.
Op andere momenten lijkt er een lotsbestemming in het spel. Poppe: 'In de film zijn beide aspecten belangrijk, maar ik wilde ook duidelijk maken dat je niet volkomen door toeval of het lot geregeerd wordt: je kunt het zelf sturen, je kunt een richting kiezen.'
Een kenmerk van goede verhalen is dat je graag wilt weten hoe ze aflopen. Het einde van Hawaii, Oslo laat de precieze afloop van de diverse verhaallijnen open, al is het wel een optimistisch einde, dat goede hoop geeft voor Leon, Åsa, Frode, Milla, Viggo, Bobbie, Magne, Mikkel en de andere personages.
Poppe krijgt regelmatig de vraag hoe het verder met ze gaat. 'Ja, iedereen wil weten wat er gebeurt met die twee jonge broers, met de baby die geopereerd gaat worden, met Leon... Ik heb zelf, om het zowel voor mij als voor de acteurs zo echt mogelijk te maken, wel bedacht wat er voor en erna is gebeurd. Veel achtergrondinformatie die ik uiteindelijk heb weggelaten uit het scenario, omdat het niet strikt noodzakelijk was.'
'Het einde van de film betekent voor mij dat het het begin is van veel nieuwe verhalen. Ik denk dat de meeste personages het niet makkelijk zullen krijgen, maar wel een kans hebben. Wie weet.' Hij lacht. 'Maar je zult het nooit weten, want er komt géén Hawaii, Oslo II.'