David Verbeek (24 en toch geen debutant) is een van de regisseurs die met De Nieuwe Lola's de kans kregen filmervaring op te doen. Ontheemding speelt en grote rol in zijn film Yu-lan. 'Dat is iets van mijn generatie.'

Met de Nieuwe Lola's wil de VPRO jonge, veelbelovende regisseurs een kans bieden om ervaring op te doen. Filmacademie-student David Verbeek, die de Nieuwe Lola Yu-lan maakte, is inderdaad jong (24 jaar) en zonder meer veelbelovend, maar niet zonder ervaring. Vorig jaar maakte hij immers al de speelfilm Beat, die eerst op het filmfestival in Rotterdam en later ook nog (even) in de bioscopen te zien was.

Die prestatie was des te opvallender, omdat Beat gemaakt werd voor een budget van EURO500. Voor Yu-lan had hij zo'n EURO125.000 beschikbaar, maar niet het idee dat hij daar zoveel meer mee kon doen. Want ineens moest iedereen betaald worden.

'Alles kost geld. Ook in de voorbereiding. Vroeger moest je wat langer zoeken voor je iemand bereid vond mee te werken, maar dan was het ook gratis. Nu loopt de meter al lang voor de opnamen begonnen zijn. Toch is er wel iets veranderd. Ik had de beschikking over een betere camera en kon werken met een professionele crew.'

Net als Beat - over een twintiger met burn-out - schreef Verbeek het scenario voor Yu- lan samen met Rogier de Blok. 'Rogier vult mij goed aan. Hij heeft een ambachtelijkheid in de schrijffase die ik niet heb. Ik schrijf maar door, stapel scène op scène en raak dan het overzicht kwijt. Rogier kan beter doseren.'

Toch is Yu-lan - over een Chinees meisje in Nederland dat klem komt te zitten tussen twee culturen - vooral Verbeeks verhaal. 'Het komt uit mijn eigen leven. Ik heb al twee jaar een relatie met Go-Jing, haar westerse naam is Jane, die ook de hoofdrol speelt in mijn film. Zij weet ook niet of ze in Nederland moet blijven of weer terug wil naar China, dat in de vijf jaar dat ze weg is ingrijpend is veranderd.'

Aanvankelijk had de film Go-Jing en Jane moeten heten, maar dat vond zijn vriendin toch te dichtbij komen. 'Daarom heet ze in de film nu Yu-lan en is haar westerse naam Liza. Maar dat allitereerde niet zo mooi als Go-Jing en Jane, zodat de titel alleen Yu-lan is geworden.'

Verbeek was al bezig met het scenario toen hij werd gevraagd voor de Nieuwe Lola 's en moest het verhaal door het 50 minuten-format van de Lola's wat inkorten. ' We hebben ons nu meer op Yu-lan gericht, wat ten koste ging van de Nederlander Ben, met wie ze een relatie heeft. Ik ben natuurlijk Ben, en ik moet tot mijn grote schrik constateren dat het een nieterg sympathiek personage is geworden. Hij is wel heel erg met zichzelf bezig.'

Net als Beat doet Yu-lan, met de trage vertelstijl, lange takes en het bijna plotloze verhaal, sterk denken aan het werk van de Taiwanese regisseur Tsai Ming-liang, Verbeeks grote voorbeeld. ' Ik hou van de rustige beschouwelijkheid en de heel subtiele manier waarop hij heel grote dingen zegt over de moderne maatschappij. Niet geforceerd of dwingend , maar heel realistisch, observerend.'

Dat levert - ook in de films van Verbeek - vaak schrijnende momenten op van het desolate leven in de grote stad. Eenzaam tussen heel veel mensen.

Verbeek is geboren in Amsterdam en heeft , omdat zijn vader voor zijn werk veel reisde, ook gewoond in Wenen, Lagos en New York. Toch is al dat reizen niet zijn enige verklaring voor zijn gevoel van ontheemding.

'Het is ook iets van mijn generatie. Ik denk niet dat er veel van ons zijn die de tijd waarin we nu leven prima vinden. Dat is ook bijna onmogelijk, want alles is constant in beweging. We hebben het verlangen naar een bepaalde status quo, maar weten niet precies wat dat moet zijn, omdat we het nooit hebben meegemaakt.
Ik had het er laatst nog over met Sander Vos, mijn editor. Ik had een reep Caramac en Sander zei dat hij die dingen twintig jaar geleden ook al at, toen hij nog op de Filmacademie zat. Hem viel op dat die repen nog precies hetzelfde waren als toen.
De dingen waar mijn generatie mee opgroeit - computerspelletjes enzo - veranderen constant. Wij hebben maar heel weinig Caramac-repen. En dat maakt onrustig.'

Verbeeks volgende film , weer geschreven met Rogier de Blok, gaat over twee mensen die elkaar via internet in een chatroom hebben leren kennen en besluiten samen zelfmoord te plegen in een bungalowpark bij Zandvoort.

'Wat wij doen is niet het moment laten zien waarop ze de keuze maken, en ook niet het moment dat ze het doen, maar we volgen ze in de twee dagen dat ze in het bungalowpark zitten te wachten op oudejaarsnacht, het moment dat ze zelfmoord zullen plegen. Het gaat ons om de tijd tussen het idee en de uitvoering. Ook dan gaat het leven door. Zo blijft de jongen gewoon de afwas doen, wat het meisje idioot vindt. Die alledaagse terloopsheid vind ik heel intrigerend.'

Vergelijkbare scènes zitten ook in Yu-lan. Als ze worstelt met het opklapbed bijvoorbeeld, of haar auto niet kan vinden op de parkeerplaats van Schiphol. In lange takes zijn we getuige van alledaagse probleempjes, die ogenschijnlijk weinig met de film te maken hebben, maar bij nadere beschouwing veelzeggend blijken.

'Je moet ze wel wíllen zien. En je moet ze zelf hebben meegemaakt om er een film over te kunnen maken. Als er maar weinig gebeurt in een film, moet je de details wel kunnen invullen, en goed ook.'

Tsai Ming-liang is connaisseurs-cinema, zeer geliefd onder recensenten, maar zijn laatste film werd in Nederland - vanwege de tegenvallende bezoekcijfers van zijn eerdere films - niet eens uitgebracht. Verbeek weet het, maar wil het niet weten.

'Mijn films gaan over heel herkenbare dingen. En zijn wel degelijk toegankelijk. De lange takes wijken misschien af van de MTV-norm van snelle beeldwisselingen, maar zijn in feite heel natuurlijk. Zo kijk je in het echt toch ook? Als mensen dat niet meer kunnen, is dat niet mijn, maar hun probleem. Ik ga in ieder geval net zo lang door tot ze wel komen.'