Actrice Halina Reijn woont een tijdje in Los Angeles. Ze auditeert wel voor films, maar ze is eigenlijk in Hollywood om op adem te komen. 'Als er niks bijzonders langskomt, ga ik lekker uitgerust weer naar huis.'

Eén ding wil Halina Reijn (28) duidelijk stellen: dit moet niet het zoveelste verhaal worden over een Nederlandse actrice die het wel eens even zal gaan maken in Hollywood. Natuurlijk doet ze audities, en natuurlijk hoopt ze stiekem te worden ontdekt door Martin Scorcese. Maar uiteindelijk is ze hier vooral om persoonlijke redenen. 'En dat zeg ik echt niet om me in te dekken.'

Om maar even aan te geven hoe toevallig ze hier verzeild is geraakt, vertelt ze het verhaal van de dag waarop het allemaal begon: 11 september 2001. Reijn zat in een vliegtuig naar New York, vanwaar ze zou doorreizen naar het filmfestival van Toronto. Halverwege de vlucht kwam het bericht binnen over de aanslagen in Manhattan, en werd besloten terug te keren naar Amsterdam. 'Het was afschuwelijk . Stewardessen begonnen te huilen, mensen raakten volledig in paniek. Uiteindelijk hebben we allemaal elkaars handen vastgehouden en zijn gaan bidden .'

Ondertussen zat de Amerikaanse producent Renée Missel vast in Toronto. Zij besloot dan maar een film te gaan bekijken en koos op goed geluk voor Zus & zo. Missel was zo onder de indruk dat ze Reijn belde of ze naar Hollywood wilde komen.

Aanvankelijk hield Reijn de boot af. Maar nadat de twee dit voorjaar bij de Oscaruitreiking persoonlijk hadden kennisgemaakt, klonk Missels aanbod om Reijns agent te worden een stuk aantrekkelijker. Reijn besefte steeds vaker hoe moe ze was. Sinds ze zes jaar geleden voortijdig de toneelschool in Maastricht verliet, had ze nauwelijks vakantie gehad. En het werk stapelde zich alleen maar meer op. Ze had net drie films gemaakt, maanden in het theater gestaan en de overstap gemaakt naar Toneelgroep Amsterdam.

Eind vorig jaar bespeurde ze bij zichzelf tekenen van overspannenheid. 'Alles wat over me werd geschreven, maakte ik opeens heel groot. Deed ik daarvoor nooit. NRC Handelsblad schreef dat ik wel een lekker lijf had, maar verder niks kon. Dat kwetste me enorm. Ik had helemaal geen schil meer.'

Collega Jeroen Willems herkende de symptomen. Ook hij was een aantal jaren terug het plezier in het vak kwijtgeraakt, en als remedie was hij een tijdje acteerlessen gaan nemen in New York. 'Toen hij me dat vertelde dacht ik: dat klinkt goed. En ik had op het Bingerinstituut in Amsterdam Judith Weston leren kennen, die hier in Los Angeles cursussen filmacteren geeft. Ineens wist ik het: ik ga lessen volgen bij Judith en tegelijk met Renée aan de slag.'

Via de VandenEnde Foundation en het Fonds voor de Podiumkunsten kreeg ze een beurs, en zodoende bivakkeert Reijn sinds april in de hippe wijk Los Feliz. Met vijftien andere acteurs en regisseurs volgt ze bij Weston een "Actors en directors lab". Het is een van de meest bevredigende dingen die ze de afgelopen jaren heeft gedaan, zegt Reijn. ' De Amerikaanse school verschilt totaal van de Nederlandse. Van instinctief acteren, zoals ik doe, moeten ze hier niets hebben. Je krijgt een script, dat wordt tot op het bot ontleed en vervolgens leren ze je technieken om je rol zin voor zin te spelen. Dat werkt heel goed voor mij.'

Meer nog dan die opleiding heeft de verandering van omgeving haar goed gedaan. De aanblik van al die duizenden collega's die het wanhopig proberen te maken zonder veel kans op succes, deed haar beseffen hoe bevoorrecht haar positie in Nederland is. 'Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest. Dat ik een carrière heb, dat ik lekker op de fiets naar m'n werk kan, dat ik toneelstukken kan spelen die hier nooit gemaakt zouden kunnen worden.'

Tegelijkertijd, en ze weet dat het paradoxaal klinkt, zag ze juist in Hollywood de relativiteit in van haar 'sterrenbestaan' in Nederland. 'Het was de laatste tijd wel erg veel geworden. Er was altijd wel iemand die belde, ik stond elke week in de bladen. Daar was ik zelf ook schuldig aan. Al die aandacht heeft iets veiligs en verslavends. Hier viel dat allemaal in een keer weg. En op hetzelfde moment zag ik al die andere mensen zich vastklampen aan precies dezelfde oppervlakkigheden. Dat werkte heel louterend. Ik dacht: Halina, jij moet terug naar jezelf. Sindsdien geniet ik van de meest eenvoudige dingen: uitzoeken waar de supermarkt is, m'n huis inrichten. Het leukste dat ik hier tot nu toe heb gedaan is mijn rijbewijs halen.'

Hoe laat dat nederige bestaan zich rijmen met de ambitie die ze óók heeft: een loopbaan als Hollywoodster? 'Natuurlijk ben ik daar ook mee bezig. Renée denkt dat ik hier een kans maak, maar ik ben daar zelf veel sceptischer over.

'Ik weet wat ik kan, en ik weet dat ik er best leuk uitzie, maar ik ben geen Julia Roberts. Ik zal hier nooit een echte ster worden. Je moet zoveel geluk hebben. Paul Verhoeven zei tegen me: ''Monique van de Ven had het beste materiaal dat je je maar kon wensen toen ze hier kwam: Turks Fruit, en die heeft het ook niet gered.'' Dus mijn houding is: als er niks bijzonders langskomt, ga ik lekker uitgerust weer naar huis. Waarom zou ik hier in een B-film gaan staan als ik in Nederland mooie dingen kan maken?'