De Amerikaanse regisseur Martin Scorsese gaf een masterclass waarin hij
getuigde van zijn enorme filmliefde en -kennis. Over zijn jeugd ging het, zijn
inspiratiebronnen, en natuurlijk over zijn films. In een razend tempo. Scorsese
is een ware spraakwaterval.
Het was het zoveelste hoogtepunt van een
geweldig festival.
Zou je ook te veel goeie films achter elkaar kunnen
zien? Ik ben verzadigd en uitgeput. Misschien komt het ook wel omdat er zo veel
zo intens en zo zwaar zijn. Misschien komt het ook wel omdat het buiten 35
graden is. Hoe dan ook: in dit licht was een film als Death Proof, met leuke
meisjes in hotpants, achtervolgingen en gevatte dialogen, een welkome
afwisseling.
Nog veel leuker was Du levande van de Zweedse meester Roy
Andersson (Songs From the Second Floor), de gedroomde film van Alex van
Warmerdam. Droogkomische, perfect gekadreerde stillevens over kleine lieden met
grote dromen, nietige krabbelaars die niet gehoord worden.
Een andere
persoonlijke favoriet is Secret Sunshine van de Koreaan Lee Chang-dong (die drie
jaar geleden de veelbekroonde film Oasis maakte). Daarin verliest een jonge
vrouw kort achter elkaar haar echtgenoot en haar zoontje. Wat volgt is een
uiterst secure, diep ontroerende studie naar het lijden van een mens, die
herinneringen oproept aan het werk van Robert Bresson.
Ook mooi is
Alexandra, Aleksandr Sokoerovs reflectie over de oorlog in Tsjetjenië, met een
oude oma die haar kleinzoon aan het front opzoekt. De Russische televisie wilde
weten wat ik ervan vond en of Sokoerov kans maakt op de Gouden Palm. Ja hoor,
waarom niet?
Verder nog geweest naar Auf der anderen Seite van de Turkse
Duitser (of Duitse Turk) Fatih Akin, de niet geheel geslaagde, want al te
schematische en lang niet zo energieke opvolger van Gegen die Wand, waarin hij
al te nadrukkelijk in de voetsporen van Krzysztof Kieslowski treedt. En naar The
Man From London van Bela Tarr, een fraaie maar hermetische film noir.
Tussendoor nog een erg leuk interview gehad met Harmony Korine. Nu naar de film
, want zo valt niet te werken. Buiten schreeuwen meisjes en vrouwen zich de
longen uit het lijf voor Brad Pitt en George Clooney. Ik was er niet bij, maar
hoorde dat Clooney de Ocean's Thirteen-perscoferentie heeft aangegrepen om
opnieuw de aandacht op Darfur te vestigen.