Tijdens de 60ste editie van het Filmfestival van Cannes houden filmjournalisten Jan Pieter Ekker en Ronald Ockhuysen voor Cinema.nl een weblog bij. Over interviews, round tables, mini press conferences, conversations en hele kleine kamertjes.

(JPE)

Het kan verkeren. Bijna alle films die op mijn favorietenlijstje staan, zijn in de prijzen gevallen (Du levande, Le voyage de ballon rouge, Sicko en La soledad dongen niet mee naar de Gouden Palm). Alleen Import Export van Ulrich Seidl en No Country For Old Men van Joel en Ethan Coen niet. En alleen Auf der anderen Seite van Fatih Akin had wat mij betreft niet zo nodig bekroond hoeven worden, maar daarmee kan ik ook nog wel leven.

Het kan verkeren. Toen ik vlak voor het festival Jeroen Beker en Frans van Gestel interviewde, de bazen van het Amsterdamse productiehuis Motel dat coproducent is van Stellet Licht van de Mexicaan Carlos Reygadas, spraken ze hun bezorgdheid uit over juryvoorzitter Stephen Frears. Die stond met één been in Hollywood en had een direct lijntje naar de machtige producent Harvey Weinstein. Zal wel wezen; Cannes heeft zelfden zo'n mooi rijtje winnaars gehad. Alleen maar echte auteurs, de jury heeft geen enkele concessie gedaan. Hulde!

(RO)

Dat gevoel wordt opgewekt door een van beelden en herinneringen tollend hoofd . En door het simpele feit dat er plotseling weer overal ruimte is.

Zaterdagmiddag blijkt het festivalpaleis nagenoeg leeg. Waar eerder deze week, na de vertoning van Sicko, opgefokte journalisten elkaar te lijf gingen, valt nu geen onvertogen woord meer. Een enkeling haalt nog een paar a4-tjes uit zijn postvak, terwijl verveelde beveiligingsambtenaars keuvelen over voetbal en de Grand Prix van Monaco.

Weg is de opwinding. Weg is de chaos. Weg ook de angst om iets te missen.

Zelfs de interview-sessies met regisseur James Gray en de acteurs Joaquin Phoenix, Robert Duvall en Eva Mendes verlopen in alle kalmte. De aanwezige collega's - dat zijn er niet veel - wisselen Cannes- anekdoktes uit, en schudden na afloop de handen. 'Tot in Venetie!', klinkt het . 'Of zie ik je al op het festival van Karlovy Vary?'

Morgen, de laatste dag, kent nog een grande finale. Eerst moet er het een en ander worden ingehaald - alle films uit de competitie worden op deze dag nog een keer vertoond -, en daarna is het wachten op de uitreiking van de Gouden Palm. Voor de uitzending van Cinema.nl, enkele uren na de prijzenregen op Nederland 2 te zien, begint dan het laatste stresswerk. De teksten over de winnaars moeten buiten op straat in luttele minuten worden opgenomen, en de uitzending dient vervolgens in no time aan elkaar te worden geplakt - we hebben alle interviews van de afgelopen week klaar staan en hopen vurig dat de winnaar daar tussen zit.

Overigens heeft Cannes ook in deze resturen zijn hoogtepunten. Een hippe dj draaide zaterdagavond op het strand plaatjes. En hoe! Hij maakte van oude soundtracks een wervelende en pompende muziekcollage. Nino Rota goes techno! De tranen rolden spontaan. Van de koude wind? Of is dat nou wat ze noemen een emo-kater?

(JPE)

Beste film
Teveel om op te noemen, maar het zal de jury's wel weer lukken om toch iets anders te bekronen...
Du levande van Roy Andersson
The Banishment van Andrej Zvyaguintsev
Le scaphandre et le papillon van Julian Schnabel
Le voyage de ballon rouge van Hou Hsiao -hsien
Import Export van Ulrich Seidl
Secret Sunshine van Lee Chang- dong
Stellet Licht van Carlos Reygadas.
Sicko van Michael Moore
4 Months, 3 weeks and 2 Nights van Christian Mungiu
Alexandra van Alexandr Sokoerov
La soledad van Jaime Rosales
Paranoid Park van Gus Van Sant
No Country For Old Men van Joel en Ethan Coen
Control van Anton Corbijn

Tegenvallers, maar nog altijd de moeite waard
My Blueberry Nights van Won Kar-wai
Auf der anderen Seite van Fatih Akin

Slecht
Op de valreep toch nog een..
Une vieille maîtresse van Catherine Breillat

Beste bewust slecht/knullig gemaakte film
Death Proof van Quentin Tarantino

Helaas gemist
Mogari no mori van Naomi Kawase

Gelukkig gemist
Promise Me This van Emir Kusturica

Ga ik nog wel een keer in Nederland zien
Ocean's Thirteen van Steven Soderbergh

Beste zonsopkomst
Stellet Licht van Carlos Reygadas

Beste zonsondergang
Stellet Licht van Carlos Reygadas

Meest bijzondere verschijning op de rode loper
Oud-Volkskrantredacteur Peter van Bueren in het gevolg van de Koreaan Lee Chang-dong

Meest bijzondere verschijning op de rode loper voor de rest van Cannes (afgaand op het geschreeuw)
George Clooney en Brad Pitt bij de galapremière van Ocean's Thirteen

Beste acteur
Javier Bardem in No Country For Old Man van Joel en Ethan Coen

Beste actrice
Maria Bonnevie in The Banishment van Andrej Zvyagintsev

Leukste interviews
Harmony Korine over Mister Lonely. Nu maar hopen dat de film ooit nog eens ergens in Nederland te zien zal zijn.
Rosario Dawson over Death Proof; zij praat in het echt nog sneller dan in de film...

(JPE)

Toen in zijn ogen de zoveelste domme vraag was gesteld, zei Polanski: 'Nu zitten de beste regisseurs van de wereld bij elkaar en stellen jullie dit soort oliedomme vragen. Dan kan ik beter gaan lunchen.' Hij voegde de daad bij het woord, stond op en liep de zaal uit.

Het was op dat moment een loze opmerking, maar al te best staat de kritiek er niet op. Als je de sterretjes van de verschillende critici in de vakbladen Screen International en Le film français bekijkt, kun je niet anders dan concluderen dat het begrip voor de kunstzinnige film, het soort film waar het in Cannes nog altijd om draait, steeds kleiner wordt. De minst toegankelijke werken scoren het slechtst. Met afstand.

Maar goed, Polanski. Er zit ook wel tuig tussen het journaille. Er wordt geslagen, gevloekt en voorgedrongen bij persvoorstellingen en persconferenties. Als het einde van een film in zicht komt, begint iedereen zich een weg naar buiten te banen, desnoods over anderen heen, om in de rij van de volgende persvoorstelling of persconferentie maar weer vooraan te staan. Als de laatste titels wegrollen is de zaal voor 99 procent leeg. De organisatie helpt er ook aan mee: het zaallicht is dan meestal ook al lang en breed aan.

En dan lees ik ook nog dat de Belgische filmcriticus en presentator Jo Röpcke is overleden. In Cannes. Hij stierf donderdagavond op 78-jarige leeftijd.

Nog wat films gezien: We Own the Night van James Grey, een opwindende (maar zo is mij uitgelegd door collega's, weinig geloofwaardige) actiefilm annex familiedrama over een hoofdcommissaris bij de politie (Robert Duvall) en zijn twee zonen: de een volgt in zijn voetsporen (Mark Wahlberg), de ander bewandelt het verkeerde pad (Joaquin Phoenix).

En Une vieille maîtresse van Catherine Breillat, een saaie kostuumfilms, waarin oeverloos wordt gezeverd over vrouwen, overspel en echte liefde. Asia Argento kan echt niet acteren. Ben ik op mijn laatste dag toch nog een keer weggelopen.

Ik kon namelijk nog naar Rebellion: The Litvinenko Case van Andrei Nekrasov en Olga Konskaya die op het laatste moment aan het officiële programma is toegevoegd. Het bleek een breed meanderende documentaire over de moord op de voormalige Russische spion Alexandr Litvinenko die eind vorig jaar in Londen werd vermoord. En over de maker zelf, die goed bevriend was met Litvinenko. En over Rusland. 'Iedereen wil dezer dagen graag heldere antwoorden. Die zijn er niet', zei Nekrasov voor aanvang. 'Het is ons te doen om het motief, de context. Om de mentaliteit, de psychologie en de cultuur van het hedendaagse Rusland.'

(JPE)

De Amerikaanse regisseur Martin Scorsese gaf een masterclass waarin hij getuigde van zijn enorme filmliefde en -kennis. Over zijn jeugd ging het, zijn inspiratiebronnen, en natuurlijk over zijn films. In een razend tempo. Scorsese is een ware spraakwaterval.

Het was het zoveelste hoogtepunt van een geweldig festival.

Zou je ook te veel goeie films achter elkaar kunnen zien? Ik ben verzadigd en uitgeput. Misschien komt het ook wel omdat er zo veel zo intens en zo zwaar zijn. Misschien komt het ook wel omdat het buiten 35 graden is. Hoe dan ook: in dit licht was een film als Death Proof, met leuke meisjes in hotpants, achtervolgingen en gevatte dialogen, een welkome afwisseling.

Nog veel leuker was Du levande van de Zweedse meester Roy Andersson (Songs From the Second Floor), de gedroomde film van Alex van Warmerdam. Droogkomische, perfect gekadreerde stillevens over kleine lieden met grote dromen, nietige krabbelaars die niet gehoord worden.

Een andere persoonlijke favoriet is Secret Sunshine van de Koreaan Lee Chang-dong (die drie jaar geleden de veelbekroonde film Oasis maakte). Daarin verliest een jonge vrouw kort achter elkaar haar echtgenoot en haar zoontje. Wat volgt is een uiterst secure, diep ontroerende studie naar het lijden van een mens, die herinneringen oproept aan het werk van Robert Bresson.

Ook mooi is Alexandra, Aleksandr Sokoerovs reflectie over de oorlog in Tsjetjenië, met een oude oma die haar kleinzoon aan het front opzoekt. De Russische televisie wilde weten wat ik ervan vond en of Sokoerov kans maakt op de Gouden Palm. Ja hoor, waarom niet?

Verder nog geweest naar Auf der anderen Seite van de Turkse Duitser (of Duitse Turk) Fatih Akin, de niet geheel geslaagde, want al te schematische en lang niet zo energieke opvolger van Gegen die Wand, waarin hij al te nadrukkelijk in de voetsporen van Krzysztof Kieslowski treedt. En naar The Man From London van Bela Tarr, een fraaie maar hermetische film noir.

Tussendoor nog een erg leuk interview gehad met Harmony Korine. Nu naar de film , want zo valt niet te werken. Buiten schreeuwen meisjes en vrouwen zich de longen uit het lijf voor Brad Pitt en George Clooney. Ik was er niet bij, maar hoorde dat Clooney de Ocean's Thirteen-perscoferentie heeft aangegrepen om opnieuw de aandacht op Darfur te vestigen.

(JPE)

Te druk. Te veel films en interviews; het eten schiet er dan vaak als eerste bij in. Even een snelle hap gaat nog wel, een avond lang niet. Hoe leuk het soms ook kan zijn met al die hartelijke collega's.

Het lijkt wel of er dit jaar alleen maar goeie films in competitie draaien. Dat vond Nick James ook, de hoofdredacteur van het Britse filmblad Sight and Sound, met wie ik mijn jaarlijkse gesprek in de rij voerde. 'Not one pissed me off', was zijn voorlopige conclusie.

Even opsommen: La scaphandre et le papillon van regisseur/beeldend kunstenaar Julian Schnabel vertelt de op ware gebeurtenissen gebaseerde geschiedenis van de zelfingenomen, razend ambitieuze hoofdredacteur van de Franse Elle, die na een hersenbloeding van top tot teen verlamd raakt. Hij kan alleen nog met één ook knipperen. Eén keer knipperen is ja, twee keer knipperen betekent nee. Maar zijn geheugen en zijn verbeelding zijn nog in takt , en met de hulp van een redactrice met engelengeduld schrijft de man een boek. Tien dagen na publicatie overlijdt hij. Schnabels bloedmooie, ontroerende film bewijst dat de dood niet per se een deprimerend einde hoeft op te leveren.

Dat doet ook Mister Lonely, die de terugkeer markeert van het Amerikaanse enfant terrible Harmony Korine. In Mister Lonely neemt een Mexicaanse Michael Jackson- imitator zijn intrek in een Schots landhuis dat verder wordt bewoond door imitatoren van onder anderen Roodkapje, Madonna en de dikke en de dunne. Koningin Elizabeth slaapt er met de paus. Marilyn Monroe houdt het met Charlie Chaplin; hun dochterje doet Shirley Temple na. Mister Lonely, opgenomen in het programmaonderdeel Un Certain Régard, heeft lange tijd veel weg van een lukraak verslag uit paviljoen 3, maar ontroert toch als Marilyn Monroe besluit trouw te zijn aan zichzelf (of aan haar personage?).

Nu naar Noga Beach, om Tarantino en zijn cast te interviewen. Daarna snel wat eten en naar de nieuwe film van de Koreaan Lee Chang-dong, waarover goede verhalen gaan. Dat kost me de Champions League-finale.

(JPE)

Ook de in februari overleden playmate Anna Nicole Smith is te zien in Cannes . Haar laatste film, Illegal Aliens waarin ruimtewezens in lekkere blonde stoten veranderen, wordt op de markt vertoond. Singer/songwriter, filantroop en vredesactivist Nassiri is in Cannes is in Cannes met een plan voor wereldvrede, verpakt in de 12 minuten durende film Love Sees No Color, gezongen in 15 talen door kinderen uit 18 landen en gefilmd door 18 regisseurs.

In de verschillende vakbladen, die dagelijks in enorme oplagen worden verspreid op alle festivallocaties en in de hotels, staan paginagrote oproepen om informatie over Praia Da Luz, het meisje dat begin mei werd ontvoerd in Portugal.

De kersverse Franse president Nicolas Sarkozy heeft op de zestigste verjaardag van het filmfestival van Cannes de Franse cultuurpolitiek geprezen en verdedigd.

Weer veel goeie films gezien. Alleen zouden mobiele telefoons bij (pers) vorstellingen verboden moeten worden. Dan kunnen ze niet meer per ongeluk afgaan , en dan zitten er ook geen journalisten meer naast je te sms-en of te bellen - ja dat gebeurt ook.

Import Export van de Oostenrijker Ulrich Seidl, waarin een meisje uit de Oekraïne in Wenen terechtkomt en een nietsnut uit Oostenrijk met een minibusje vol oude gokautomaten oostwaarts afreist. De ellende komt in tienvoud; het wereldbeeld van Seidl is volstrekt verrot; het maakt Import Export tot een zware, maar indrukwekkende ervaring.

Paranoid Park van Gus van Sant - die in 2003 de Gouden Palm won met Elephant - is een indringend, afgemeten psychologisch portret van een jonge skater, die per ongeluk een nachtwaker heeft doodgeslagen.

Stellet Licht van Carlos Reygadas is de geschiedenis van een Mennonietische man (wielrenner Floyd Landis is ook een Mennoniet...) die wordt verteerd omdat hij niet kan kiezen tussen de moeder van zijn kinderen en zijn geheime vriendin. Schitterende, haarscherpe, lang aangehouden beelden - mede mogelijk gemaakt door het Nederlands Fonds voor de Film.

(JPE)

Druk was het er niet; veel minder druk in ieder geval dan de ruimte ernaast, met stroboscopisch licht, stampende house en schaars geklede paaldanseressen. Een blonde vrouw in bikini vroeg of we misschien naar de 'pink heaven' op het podium wilden. We waren zo verbouwereerd dat we ons verslikten in onze champagne , en het hazenpad kozen naar de andere ruimte waar we Anton Corbijn troffen, die probeerde een drankje te bestellen op zijn eigen feest.

Rond het festivalpaleis staan van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat mooi uitgedoste jongens en meisjes, meneren en mevrouwen om kaartjes te bedelen. Soms gewoon om een 'billet', maakt niet uit voor welke voorstelling, soms wordt er gerichter gevraagd: 1 kaartjes voor de Coens. 2 kaartjes voor Michael Moore...

Een vrouw op leeftijd probeerde met een pas van vorig jaar de zaal binnen te komen, maar werd betrapt en direct afgevoerd. In de zalen zitten Aziatische critici met mondkapjes op; zo'n festival is inderdaad een infectiehaard.

Ik werd gebeld dat ik Tarantino mag interviewen, en een Franse mevrouw belde of ik interesse had om Andrej Zvyagintsev aan de tand te voelen over The Banishment. Ja hoor, graag. Het was een krankzinnige ervaring: op de pier voor het Majestic Hotel kwam ik terecht in een groepje met vier Russische journalisten die direct Russisch met Zvyagintsev (zijn mooie, jonge vriendin zat zwijgend naast hem) begonnen te praten. Ludivine Sagnier (Chansons d'amour) liep langs, de Belgische fotograaf Kris Dewitte maakte was foto's. De tolk vertaalde af een toe een woordje synchroon maar was verder vooral bezig met haar vriend die een tafeltje verder zat; er was geen touw aan vast te knopen. 'Zij komen uit mijn land', zei Zvyagintsev na een tijdje. 'Ik kan er ook niets aan doen. Jij mag zo een vraag stellen.'

Weer twee goeie competitiefilms gezien: No Country For Old Men is de geslaagde, gortdroge, inktzwarte, cynische, extreem gewelddadige nieuwe van Joel en Ethan Coen, met een fantastische hoofdrol van de Spanjaard Javier Bardem als psychopaat die met kop-of-munt over de levens van anderen beslist.

Tehilim van Raphaël Nadjari is een mooie Israëlische karakterstudie over een moeder en haar twee zonen uit een traditioneel Joods gezin, die er opeens alleen voor staan als hun man en vader na een sullig verkeersongeluk spoorloos verdwenen is.

Telefoon: of ik Martin Scorsese wil interviwen. Waarover? Geen idee. Toch maar doen... Nog vier dagen om het uit te zoeken.

(JPE)

Moore laat zie hoe een verzekeringsmaatschappij de behandeling van een 22- jarige kankerpatiënte weigert omdat zij 'statistisch' te jong is om aan kanker te lijden. Een moeder vertelt hoe haar peuter overleed nadat de verzekering een ziekenhuisopname uitstelde omdat het kind naar een goedkopere locatie moest worden gebracht. Een oudere man laat een brief zien waarin wordt gesteld dat hij na een ongeluk met een zaag moet kiezen welke vinger hij wil laten aanzetten: zijn middelvinger (kosten: 60 duizend dollar) of zijn ringvinger (kosten: 12 duizend dollar). Moore, ironisch: 'Omdat hij romantisch van aard is, heeft hij voor zijn ringvinger gekozen.'

Het venijn zit 'm in de staart. Hij vaart met een aantal 9/11-reddingswerkers die in Amerika geen hulp krijgen naar Guantanamo, omdat de veroorzakers daar volgens Amerikaanse politici wél uitstekend worden verzorgd. Hij zegt de Amerikaanse kustwacht vriendelijk gedag en gaat vlak voor Guantanamo voor anker. 'Deze mensen willen graag dezelfde behandeling als de slechteriken', roept hij met een megafoon. 'Hallo is daar iemand?'

Als er geen reactie komt, gaat hij in het 'derdewereldland' Cuba aan land, waar de vier wonderbaarlijk worden genezen. Een inhaler kost er 5 cent; in Amerika kost hetzelfde medicijn 120 dollar.

De stunt leverde hem een brief op van Bush' Treasury Secretary, waarin een onderzoek wordt aangekondigd naar het overtreden van een handels- en reisverbod.

Op een knotsgekke persconferentie vertelde Moore - hij is tijdens de opnamen 12 kilo afgevallen; 'ik ben begonnen met het eten van dingen die jullie groente en fruit noemen' - dat hij niet bang is voor Bush ('Nog maar 28% steunt Bush') en dat hij niet expres naar Cuba is afgereisd. 'Ik kan er ook niets aan doen dat de 9/ 11-verdachten daar worden ondergebracht. Als Guantanamo in de Filippijnen was geweest of in Spanje waren we daar op zoek gegaan naar hulp.'

Moore hoopt dat de mensen die zijn film hebben gezien veranderingen zullen eisen, want van de politici is nu niets te verwachten. omdat ze aan de lijband bij de medicijnindustrie en verzekeringsmaatschappijen.

'Wie zijn wij?' vroeg Moore zich hardop af. 'Waarom gedragen we ons zoals we ons gedragen? Amerika is Amerika niet meer. Ik geloof dat wij beter zijn dan dit. En ik hoop dat de mensen die de film zien dat ook vinden en in actie komen. Vriend en vijand'

Zelf heeft hij zijn hand al uitgestoken. In de film laat Moore zien dat een van de felste 'hate-sites' moet stoppen, omdat de vrouw van de host ziek is en er veel geld nodig is voor een operatie. Moore maakt anoniem 12 duizend dollar over , zodat de site kan blijven bestaan. Op de persconferentie vertelde Moore dat hij de eigenaar direct zou bellen om te vertellen dat hij, zijn grootste vijand , de gulle gever was. Moore zei op verzoening te hopen.

(RO)

Feesten zijn in Cannes altijd populaire gespreksonderwerpen. Steevast rijst aan het einde van de dag de vraag wie er kaarten heeft voor welke party. Op die vraag volgt doorgaans en tweede: waarom heeft hij wel een kaart gekregen, en ik niet?

Cannes 2007 is vooralsnog een geslaagde editie op party-niveau. De My Blueberry Nights-party was vele malen leuker dan de film, wat mede te danken was aan sponsor Chivas Regal en de aanwezigheid van Jessica Simpson. De bimbo pur sang riep bij binnenkomst luid Cannes 'marvellous' te vinden om daar vervolgens aan toe te voegen dat ze pas twee uur eerder was geland.

Echte deining ontstond er toen Norah Jones de V.I.P.-ruimte verliet om de premiere- stress maar eens flink van zich af te dansen - binnen no time besloot het gros van de aanwezigen ook maar de dansvloer op te gaan om later nog eens te kunnen zeggen dat zij in Cannes met Norah Jones hebben geswingd.

Voor de Engelse collega die de zangeres even de hand probeerde te drukken liep het minder goed af. Een bewaker smeet hem zo hardhandig van de dansvloer dat hij met een hevig bloedende neus weer overeind kwam. 'Peace man', riep de verbouwereerde Engelsman , voordat hij richting de uitgang stiefelde.

En Norah? Die danste vrolijk door. Haar gevolg van olijke vriendinnen en dansende pr-dames had voorkomen dat zij ook maar iets van de agressie kon waarnemen.

(JPE)

Nederlanders zitten nog steeds uitgebreid te tafelen als je een film uitkomt en hebben dan geen idee dat er zojuist een film is afgelopen. Sinds het pensioen van Pieter van Lierop, die vorig jaar zijn laatste festival van Cannes versloeg , is de kans dat je een landgenoot tegen het lijf loopt bij een van de Cannes- klassiekers verwaarloosbaar. En langs de Croissette regeren de Amerikaanse majors zoals ieder jaar met ijzeren vuist. Postertjes voor kunstzinnige films - het soort dat in de zalen is te zien - vallen weg bij de metersgrote doeken en uitstallingen van Bee Movie, The Fantastic Four, The Simpsons en Bruce Willis, die de komst van Die Hard 4.0 aankondigt.

Willis figureert ook op het alomtegenwoordige festivalaffiche. Hij springt en kijkt alsof hij moet poepen. Pedro Almodovar spring ook, en hij steekt zijn tong uit. Iedereen springt. JUMP CUT staat er boven. Magnum-fotograaf Alex Majol, die alle sterren afzonderlijk fotografeerde, liet weten het maar een lelijke poster te vinden.

En dan nog even over de films, want daar draait het hier natuurlijk om. Die zijn behoorlijk goed.

David Finchers Zodiac is een stijlvolle, misschien iets te lange thriller, waarin te zien is hoe cartoonist Jake Gyllenhaal geobsedeerd raakt door de zogenaamde 'Zodiac Killer', die vanaf het eind van de jaren zestig huishield in (de buurt van) San Francisco.

Le voyage du ballon rouge van Hou Hsiao Hsien is ondanks Juliette Binoche een lieve ode aan Albert Lamorisse' s klassieker Le ballon rouge uit 1956.

Les chansons d'amour van Christophe Honoré is een lichtvoetige musical over de liefde en de dood, die bij momenten nog weet te ontroeren ook.

En The Banishment van Andrej Zvyagintsev (die in 2003 een Gouden Leeuw won met zijn debuutfilm The Return) is een meesterlijke film over schuld en boete, vooral in het eerste uur. De persvoorstelling begon pas tegen elven en de film duurt tweeënhalf uur, maar nog geen tel dreigde ik in slaap te vallen. Wat een fantastisch, uiterst secuur kunstwerk, schitterend gefotografeerd en een indringende soundtrack (met veel Arvo Pärt, die hier wél op zijn plaats is). Goed nieuws: Contact Film zal The Banishment later in de Nederlandse filmhuizen uitbrengen.

(JPE)

Mijn accreditatie opgehaald, en naar My Blueberry Nights, de eerste Engelstalige film van Hongkong-regisseur Won Kar-wai, met Norah Jones en Jude Law in de hoofdrollen. Erbarmelijk; in het beste geval een parodie op zichzelf. Alle schoonheid uit zijn eerdere films zijn hier verworden tot clichés, maar de reactie van de zaal was na afloop nog best positief...

De tweede competitiefilm was een aangename verrassing: 4 Months, 3 Weeks and 2 Days van Christian Mungiu. Deze Roemeen maakte eerder de zwarte komedie Occident (in 2002 geslecteerd voor de Quinzaine in Cannes). 4 Months is andere koek: een verhaal over twee vriendinnen, van wie er een ten tijde van het Ceaucescu-regime een illegale abortus moet ondergaan. Pure horror.

Langsgeweest bij alle persbureaus. Er zijn journalisten die de hondjes van een persagent aaien om maar in het gevlei te komen; ik duwde het mormel toch maar van de ruime stoel. Het kwam me niet duur te staan, ik kreeg de interviews die ik wilde: met Harmony Korine (de regisseur van Gummo en Julien Donkey-Boy heeft nu een film gemaakt over een man die werkt als Michael Jackson look-a-like) en de Duitse Turk Fatih Akin (die in 2004 een Gouden Beer won met Gegen die Wand).

Het eerste probleem dient zich ook al aan: morgenochtend om 11 uur is de 'conversation' met Wong Kar-wai en Norah Jones waarvoor ik ben genomineerd en gelijktijdig zijn er persvoorstellingen van het speelfilmdebuut van de Nederlandse fotograaf en videoregisseur Anton Corbijn en van Hou Hsiao-hsien, een van mijn favoriete regisseurs.

(JPE)

In het vliegtuig - Ruud Krol vloog ook mee; hij had geen sokken aan - heb ik me door een dik pak papier gewerkt, met uitnodigingen voor feestjes, borrels en presentaties en mijn nominaties voor interviews, round tables, mini press conferences, en 'conversations'. Hoe het allemaal ook moge heten, het is een keiharde business. En het is zaak vooral je eigen plan te trekken. Nu bestaat het programma nog uit (veelbelovende) titels, in de komende tien dagen zal blijken of het meesterwerken dan wel totale flops zijn. Of erger nog: middelmatige films, die je direct weer bent vergeten.