O, die heerlijk zorgeloze nineties. Iedereen die toen opgroeide en actief cultuur opsnoof – oftewel: hele dagen voor MTV hing – zal last krijgen van nostalgische oprispingen bij het IFFR-programma Maximum Overdrive.
Voor oningewijden één herinnering om de sfeer te schetsen. In 1996 verscheen de Smashing Pumpkins-single ‘1979’. Mijn vrienden en ik, opstandige nieuwbouwkids, waren bijna allemaal in dat titeljaar geboren, en de bijbehorende videoclip sloeg bij ons in als een bom. Je zag een groepje tieners rondhangen, dingen slopen, een feestje bezoeken, en intussen hoorde je tekstflarden over verveling, een landschap van beton en de eindigheid van alles. ‘And we don’t even care…’
Zo was het: wij waren niet idealistisch, zoals onze ouders in de sixties, of boos, zoals broers en zussen die de jaren tachtig bewust hadden beleefd, wij waren heerlijk onverschillig. En waarom ook niet, er was toch niks om naar te streven. ‘Nederland is af,’ verkondigden politici op tv, en op school hoorden we over filosofen die ‘het einde van de geschiedenis’ signaleerden. Beter dan dit zou het allemaal niet worden. ‘Oh well, whatever, nevermind,’ zongen we mee met een andere beroemde filosoof uit die tijd, en we dansten op ironische liedjes van Beck en de Beastie Boys, bekeken heftige films als Kids, Pulp Fiction en Trainspotting, en lieten ons hypnotiseren door de eindeloze potpourri van clips en trippy reclamefilmpjes op MTV.