Opgroeien in 'the hood'

Met Moonlight laat Jenkins ons niet alleen kennismaken met een zeldzaam complex personage, maar ook met een wereld die we zelden tot nooit in de bioscoop zien. En als we hem al zien, dan zeker niet op deze manier: beklemmend, tragisch en toch ook lyrisch en romantisch, badend in blauw-paarse pasteltinten. Ja, er zijn dealers en verslaafden in de straten van Miami. Maar er zijn ook wandelingen op het strand, spelende kinderen in de zee en intieme gesprekken tussen vrienden en geliefden. Want zo herinnert Jenkins zich ook zijn eigen jeugd, vertelde hij onlangs in een interview met Rolling Stone: 'Opgroeien in the hood was niet ellendig. Het voelde vooral als iets prachtigs.'

Jenkins’ eigenzinnige aanpak maakt van Moonlight een volstrekt uniek kunstwerk. Maar het had weinig gescheeld of de film, gebaseerd op het (nooit opgevoerde) toneelstuk In Moonlight Black Boys Look Blue van Jenkins’ stad- en leeftijdsgenoot Tarell Alvin McCraney, was er nooit gekomen. Want eigenlijk had Jenkins zijn ambities als regisseur aan de wilgen gehangen.

Jenkins debuteerde in 2008 met Medi­cine for Melancholy: een prachtige, intelligente en geestige lowbudget-film in de rijke traditie van praat-en-wandelfilms — denk aan Richard Linklaters Before Sunrise (1995) — maar dan met twee zwarte twintigers in de hoofdrol, die na een onenightstand ronddwalen door San Francisco, discussiërend over de liefde, slavernij en de veranderende huizenmarkt.

Medicine for Melancholy werd een kleine hit in het Amerikaanse festivalcircuit. Talloze ontmoetingen met agenten en studio’s in Hollywood volgden en Jenkins werkte achtereenvolgens aan verschillende projecten. Zoals een sciencefictionfilm over tijdreizen en Stevie Wonder, waarin zangeres Solange een performance-artiest zou spelen die terugreist naar het jaar 1972.
Maar uiteindelijk kwam die tweede film er maar niet. En dus verdiende Jenkins de kost in de tussentijd op andere manieren. Toen de VPRO hem in 2009 telefonisch interviewde naar aanleiding van een vertoning van Medicine for Me­lancholy in Amsterdam, had hij enkel vroeg in de ochtend tijd. Omdat hij zijn baan op oproepbasis, sjouwwerk voor een event van Apple, simpelweg niet kon afslaan. 'Was ik maar filmmaker in Nederland’, verzuchtte hij toentertijd, ‘met al jullie filmfondsen.'

Anno 2017 behoort Jenkins echter in één klap tot de elite van de Amerikaanse filmwereld. Dat heeft hij overigens grotendeels te danken aan producent Adele Romanski, die hij nog kende van zijn studietijd aan de universiteit van Miami. Zij was het die hem begin 2013 opbelde en simpelweg zei: ‘Ik ga je dwingen om weer iets te maken. Wat het ook is, we gaan het samen doen.’ Jenkins pitchte onder andere een geëngageerde actiefilm (‘Die Hard op de Bay Bridge’, aldus Jenkins), maar Romanski weigerde. Het moest persoonlijk en filmisch zijn. En zo kleinschalig dat verder niemand zich er mee zou kunnen bemoeien. Voor die standvastigheid mogen we haar eeuwig dankbaar zijn.