Le baiser de Tosca

Zwitserland/​Italië 1984. Drama van Daniel Schmid. Met o.a. Sara Scuderi, Giovanni Puligheddu, Salvatore Locapo, Leonida Bellon en Giuseppe Manacchini.

Op het eerste gezicht lijkt het hier om een reportage te gaan over de bewoners van een tehuis voor gepensioneerde operasterren. De werkelijkheid is echter veel subtieler: ze voeren nog steeds opera's op, maar omdat ze geen operatoneel meer hebben, treden ze 'zonder enige schroom', zoals de regisseur het zegt, voor de camera op. De meesten zijn al over de tachtig en spelen hun eigen rol met een exhibitionisme en een narcisme waarvoor zij alleen verantwoordelijk zijn, want Schmid ziet er op toe dat hij de psychodrama's van deze voormalige 'heilige monsters' niet vrijwillig in de schijnwerpers zet. De film is een wonderlijke combinatie van een ongrijpbare objectieve werkelijkheid en een waanbeeld dat deze mensen aan de hand van hun herinneringen creëren. De ondertoon die zo ontstaat is zowel grappig als aangrijpend, omdat de oudjes voordat ze zich terugtrekken het filmpubliek groeten terwijl er een denkbeeldig applaus losbarst. Alleen Federico Fellini heeft in I CLOWNS iets vergelijkbaars gepresteerd. De film is ook bekend als CASA VERDI.