Een aankomende dertiger is bang voor de fuik van een vlak burgermansbestaan van huisje-boompje-beestje en sluit op de drempel van vrijheid naar aanpassing een soort duivelspact met een anonymus om zich gedurende zeven nachten over te geven aan de zeven hoofdzonden (u kent ze wel) en daarover telkens zeven pagina’s te produceren. Nog één keer los met volle teugen en kijken hoe het bevalt.
Dit tijdloze gegeven werkt Simon Strauß (1988), journalist, historicus en zoon van toneelschrijver Botho Strauß, in gejaagd, trefzeker proza uit in zijn vertaalde debuutroman Zeven nachten (Nieuw Amsterdam), waarin hij een Nieuwe Zinnelijkheid postuleert en in scherpe, satirische bewoordingen modieus conformisme en tevreden zelfgenoegzaamheid aan de kaak stelt. De afloop laat zich raden.