‘Dat is het enige waar je voor deugt, stront opruimen.’ Met die laatste woorden van haar man John moet Lisa Appignanesi het na 32 jaar huwelijk doen. In het jaar na zijn dood probeert ze die vernedering met wisselend succes te relativeren. Behalve verdrietig is ze ook boos, een emotie waarvoor weinig begrip is. ‘Er werd zelfbeheersing van me vereist, evenals aanbidding van de overledene.’

In Alledaagse waanzin (De Bezige Bij) schrijft ze over dat rouwproces, maar ook over haar getormenteerde vader en de overweldigende liefde voor haar kleinzoon. Daarbij haalt ze schrijvers en denkers als Proust, Montaigne en Freud van stal.

Niet alles wordt even overtuigend aan elkaar geknoopt, maar haar emoties zijn oprecht en invoelbaar.