‘Wanneer een lichaam niet meer heel is, maken wij gebruik van de ongevallenbak,’ zegt een medewerker van de begrafenisonderneming in Een botsing op het spoor (Querido Fosfor) van Joris van Casteren. Vervolg: ‘De ongevallenbak bestaat uit twee badkuipvormige delen en kan als een schelp worden dichtgeklapt.’ Droge, ijzingwekkende zinnetjes, typerend voor hoe in dit caleidoscopische boekje een zelfmoorddrama wordt gereconstrueerd. Op 28 november 2016 stapten een moeder en dochter bij een spoorovergang in het bos met hun vijf honden voor de stoptrein Nijmegen-Roermond. Van Casteren sprak álle betrokkenen (machinist en passagiers, hulpverleners en familieleden van de overledenen), en schetst minutieus de uren rondom de botsing zelf, de nasleep en hun geïsoleerde levens voor die wanhoopsdaad. Fenomenale reportagekunst.