De Brabantse Eva van Pelt (1992) noemt zichzelf ‘muzikaal maker’ en zoekt in haar werk naar een bijzonder contact met haar publiek. Zo organiseerde ze onder de titel Hier een reeks concerten voor één persoon in de laadruimte van een oude Volkswagenbus. Ook speelde ze een rol in de griezelpodcast Phasmophobia van Tom Hofland en Pascal van Hulst.
Toen ze ruim een jaar geleden voor het eerst moeder werd, begon ook het idee voor een eigen podcast te groeien. Ze voerde gesprekken met 25 mensen, van goede vrienden tot onbekenden. Aan allemaal stelde ze de vraag wat hen troost. Wat lost klein leed op, en hoe verlicht je het ondraaglijke? De citaten die haar het meest raakten verwerkte ze in een podcast, genaamd alles gaat goed (met kleine letters). Van Pelt wil de luisteraar vooral een bepaald gevoel meegeven en dat betekent dat je in haar verhalen veel zelf mag invullen. In de loop van de eerste aflevering komen we erachter dat een van de hoofdpersonen troost nodig heeft omdat ze zich genoodzaakt voelde het contact met haar ‘hele nare’ ouders te verbreken. Een van de andere hoofdpersonen heeft een abortus gehad en voelt zich ontzettend schuldig. Openhartig vertellen ze over wat er in hen omgaat en wat ze doen om zichzelf te troosten: koken, muziek luisteren of muziek maken.
Van Pelt riep voor het maken van haar podcast de hulp in van schrijver Anna van der Kruis en podcastmaker Michiel van de Weerthof. De laatste kennen we van zijn uitbundige sound design in onder meer zijn podcast Geel. Als podcastmakende muzikant heeft Van Pelt dan ook extra aandacht besteed aan de juiste ondersteunende geluiden en muziek. Wie luistert met koptelefoon op hoort de stemmen en klanken af en toe om zich heen zwermen.
Van Pelt componeerde de verhalen intuïtief en de afleveringen kennen geen echte spanningsboog. Behalve dan dat je als luisteraar probeert te ontdekken wat er precies met de sprekers aan de hand is. Dat maakt dat je toch graag door wilt blijven luisteren. Doe je dat tot het eind van een aflevering, dan hoor je een speciaal geschreven lied voor de hoofdpersonen. En dat is, inderdaad, troostend.