Boekentips

Eva Meijer publiceerde ooit de biografische roman Het vogelhuis (2016) over Len Howard (1894-1973), een voormalige violiste die in haar Bird Cottage en omliggende tuin in Ditchling, Sussex minutieus onderzoek deed naar gedrag en zang van talloze vogels, koolmezen in het bijzonder. Aardig terugkerend element: passages over koolmees Ster(retje), overgenomen uit Howards destijds louter antiquarisch verkrijgbare werk. Fijn daarom dat haar internationale bestseller uit 1952 Vogels als huisgenoten (Cossee) nu opnieuw is uitgegeven. Een boekje vol fijnzinnige observaties over de individuele intelligentie en eigenaardigheden van die nieuwsgierige Ster én ‘nieuwe’ personages als Kaalkopje, Eenoog en Tinky. Lees hoe ze tot in Howards huis eten opeisen, met partners en broedsel omgaan of hoe hun muzikale lied precies klinkt. Heerlijk.

DIRK-JAN ARENSMAN

Ergens op de steppe, daar waar Kirgiezen hun kamelen uit de Wolga laten drinken, ligt het dorpje Gnadenthal. De bewoners heten Koch of Grimm en kwamen ooit op uitnodiging van Catharina de Grote naar Rusland. Schoolmeester Bach is tevreden met zijn eenvoudige bestaan, totdat een boer aan de overkant van de Wolga hem vraagt zijn dochter Klara les te geven. In Wolgakinderen (Querido) laat Guzel Jachina ons door de ogen van buitenstaander Bach zien hoe deze Duitse kolonie wordt vermalen door de geschiedenis. Als een Russische Marquez weeft Jachina sprookjesachtige elementen door haar verhaal, die een fraai contrast vormen met haar schildering van het harde boerenbestaan. Een wonderschone roman die je meesleurt als de Wolga in de lente.

KATJA DE BRUIN

Komend vanuit ‘de stad’ begint luitenant Giovanni Drogo aan z’n eerste standplaats, in de afgelegen ‘Vesting’ in de bergen, grenzend aan het ‘rijk van het Noorden’. Hier kan een aanval van ‘de Tartaren’ plaatsvinden en wordt het zinledige wachten op deze vijand een levensdoel op zich. Ook Drogo, opgeroepen voor vier maanden, vervalt in sleur en routine en komt er niet meer weg, tot aan zijn onverhoopte finale. Met De woestijn van de Tartaren (1939), in een nieuwe vertaling bij Wereldbibliotheek, schreef Dino Buzzati (1906-1972), zelf als journalist z’n leven lang werkzaam gebleven bij de Corriere della Sera, een prachtige roman over het blijven hopen en wachten op het ongekende, ofwel over het bestaan als illusie.      

MAARTEN VAN BRACHT