Wijze levenslessen van een twaalfjarige S10 (toen nog Stien) in kinderbakprogramma Taarten van Abel.
S10 is behalve een geweldige zangeres een nogal ontwapenend persoon. Lees, kijk of luister de interviews van de afgelopen vijf jaar er maar op na: ze is open, lief en origineel, en ze heeft al zoveel shit in haar leven meegemaakt dat ze echt wat te vertellen heeft. Alleen al daarom is ze een waardige Songfestival-kandidaat. Haar stijl – zowel in kleding als in muziek als in 'het leven leven' – is vederlicht en sprankelend, terwijl het inhoudelijk zware kost kan zijn. Dat kan niet anders dan aanslaan in heel Europa, zou je denken.
Hoe word je zo aardig, veekrachtig en verbaal sterk, vraag je je misschien af. Gelukkig is er 'toevallig' beeld van S10, toen nog gewoon Stien, toen ze twaalf jaar oud was: als gast in het kinderprogramma Taarten van Abel. Daarin interviewt banketbakker Siemon de Jong kinderen, terwijl ze samen een taart bakken voor een vriend, ouder of ander iemand die ze graag willen bedanken voor iets. Sowieso een ijzersterk format, en helemaal als je Stien voor je camera hebt.
Tussen de hartverscheurende verhalen door – over een afwezige vader, vreemdgaande vriend van haar moeder en telkens maar weer moeten verhuizen – zegt ze dingen als 'maar ja, het is niet echt anders' en 'je kan niet alleen maar heel verdrietig zijn, je moet gewoon verder'. Nogal een tough cookie dus, om maar in de baksferen te blijven. Gelukkig hebben ze het ook over dingen als paalzitten – een traditie in Abbekerk waarbij je eindeloos op een paal moet zitten (Stien: 'Je moet het maar leuk vinden.') –, verkering en suikerspinnen.