“Mijn vriendje en ik hadden nog zo afgesproken om samen Breaking Bad te kijken, maar toen hij een keertje alleen thuis zat heeft hij het hele laatste seizoen gewoon in één keer uitgekeken. Zonder mij! Dat kan toch niet?”

Bovengenoemde vraag werd me een tijdje terug voorgelegd door een vriendin. Ik adviseerde (gekscherend) om het gelijk uit te maken. In tegenstelling tot samen een filmpje kijken of muziek luisteren is een televisieserie een serieuze investering van tijd en aandacht. Dat samen doen is een verbintenis aangaan: jij niet, dan ik niet.

Afijn, gedurende een langdurige middag- en avondsessie werd bij mij op de bank de laatste twee delen van Breaking Bad soldaat gemaakt. Niet heel spannend meer voor mij, maar dat was geeneens erg. Het was zelfs een heerlijk gevoel. Ik kon er probleemloos even tussenuit stappen, in plaats van koortsachtig op het puntje van mijn stoel te zitten en ben volgens mij zelfs halverwege in slaap gevallen. “Maak me maar wakker bij de trein.” “De trein?” “De trein, ja.” (U begrijpt, spoilers .)

Een beetje Gogglebox doet je ook anders naar televisie kijken

Bovendien leverde het een hele nieuwe kijkervaring op. Ik probeer me wel eens voor te stellen hoe het is om The Wire opnieuw te zien, alsof ik de serie voor het eerst bekijk. Dat elke twist en turn mij weer verrast, dat de vlijmscherpe maatschappelijke kritiek opnieuw hard binnenkomt en ik met verbazing kijk naar de complexiteit van de personages en de verhaallijnen (oké, dat laatste doe ik nog steeds wel). Naast iemand zitten die dat allemaal voor het eerst overkomt is misschien wel het dichtste dat je daartoe kunt komen. Alsof je even terug kijkt in de tijd, met de kennis van nu.

“O nee, gaan ze dat echt doen? Zeg dat ze dat niet gaan doen.” (Ze gaan het doen)
“Hij gaat dood, hè? Ik weet het zeker.” (Hij gaat niet dood)
“ Is dat echt gebeurd? Maar… dat is toch helemaal niet logisch?” (Dat wordt nog wel logisch)

Tegelijkertijd pik je misschien wel iets op dat je in al die keren daarvoor niet hebt gezien of gehoord. Wist je dat Tony Soprano al in de eerste aflevering vertelt hoe zijn oom Junior vroeger in hem geen sportman zag? “He told my girl cousins I would never be a varsity athlete, and frankly, that was a tremendous blow to my self-esteem.” Een grappig zinnetje tussendoor dat vier seizoenen later het sleutelstuk vormt voor een geweldige aflevering. Al ziet je meekijker dat misschien niet zo. “Gozer, let nou op, dit is prachtige televisie!” (andere spoilers).

Oké, ik neem het terug. Ik kijk liever in mijn eentje.