Nee. Ze heeft geen geld naar de buikdanseressen in de nachtclub gegooid. Dat de mannen wél avond aan avond biljetten in de strakke, goedgeulde topjes duwden , dáár heeft ze zich nooit aan gestoord. 'Dat hoort bij het cabaret.'
Raja Amari (32) heeft in haar geboortestad Tunis nachtenlang in rokerige cafés naar de vrouwen gekeken voor haar film Satin rouge. 'Ik houd erg van buikdansen', zegt Amari, een Parissiène, die ondanks haar hoge hakken een klein meisje blijft . Ze woonde naast een cabaret, maar van haar ouders mocht ze niet naar binnen. Nooit? 'Nee, uitgesloten. Het cabaret was verboden terrein. De deur stond elke avond op een kier. Door het raam van mijn slaapkamer zag ik er schaduwen bewegen . Als het café 's ochtends werd schoongemaakt, de lege wijnflessen naar buiten werden gedragen en foto's van de danseressen verspreid op de grond lagen, fantaseerde ik wat er allemaal gebeurd had kunnen zijn.'
Er wordt niet alleen achter gesloten deuren gebuikdanst, benadrukt Amari. Het is een folkloristische dans die nog steeds populair is. 'De Egyptische musicals uit de jaren veertig en vijftig zijn nog dagelijks op de Arabische zenders te zien. Op bruiloften en verjaardagen schud ik ook de heupen met mijn nichtjes en tantes. Maar als je er je geld mee verdient, heerst er een taboe op buikdansen.'
Hypocriet, oordeelt Amari, al heeft het dansen in een cabaret, in tegenstelling tot het dansen bij familie, ook een erotische lading. 'Maar die is niet zo sterk als in een striptent op de Wallen. Dat neem ik in ieder geval aan, want ik ben er nog nooit binnen geweest.'
Amari verwerkte haar eigen fantasie over het Arabische nachtleven in Satin rouge. 'Mijn idee kwam overeen met de werkelijkheid. De buikdanseres bepaalt het ritme en de muziek. Alles op de avond is geïmproviseerd. De danseres raakt in extase en voert de mannen mee. In felgekleurde satijnen rokken en begeleid door opzwepend trommelgeroffel wordt Lilia verleid tot een nieuwe liefde.'
Voor het schrijven en filmen van Satin rouge heeft Amari eindelijk onbeschaamd aan een tafeltje in het cabaret kunnen aanschuiven. De nachtclub is geen uitgaansgelegenheid waar vrouwen normaal komen, als zij 's avonds op pad ging voor lokatie-onderzoek, riep haar vader: 'werk ze, meisje'. 'De enigen die er zitten, krijgen er voor betaald de mannen aan te zetten om meer te drinken.'
De eerste avonden werd ze vanuit de ooghoeken bespied, maar de vaste klanten raakten snel aan haar gewend en de danseressen wilden graag figureren in de film. Actrices die de hoofdrollen aandurfden, waren lastiger te vinden. 'Lilia kiest voor een nieuw leven dat op zijn minst atypisch is voor de Arabische vrouw. In de nacht ontwaken haar seksualiteit en lust en vergeet ze haar rol als moeder.'
In de recensies van de conservatieve pers in Tunesië werd Satin rouge gekraakt, omdat de film niet beantwoordde aan de heersende moraal van de Tunesische vrouw. 'Ik wilde de Arabische vrouw helemaal niet vertegenwoordigen. Het is een universeel verhaal van een vrouw die een nieuwe wereld ontdekt.'