Polizeiruf 110: Die letzte Fahrt

Oost Duitsland 1979. Misdaad van Manfred Mosblech. Met o.a. Jürgen Frohriep, Werner Tietze, Jürgen Heinrich, Horst Weinheimer en Günter Schoß.

De titel slaat op de laatste reis (op aarde) van bootsman Hubert G[KA3]opfert (Scho[KL29]). Binnenschipper Uwe Wiechert (Heinrich), had vlak voor de kerst een kolencharter van de staat aangenomen. De grote bulkcarrier is echter niet op tijd ter plekke gearriveerd. Op een besneeuwde landweg niet ver van de bevroren rivier gebeurt een banale aanrijding, doch ernstig genoeg om onze Oberleutnant H[KA3]ubner (Frohriep) en zijn ondergeschikte collega Woltersdorf (Tietze) erbij te halen. Als de boel geklaard is, hoort H[KA3]ubner muziek. Hij begeeft zich met Woltersdorf door het besneeuwde land in de richting van de verwaaide klanken. H[KA3]ubner valt daarbij op zijn snufferd, wat hij helemaal niet leuk vindt (het maakt hem menselijk), maar zijn intu[KA3]itieve speurzin wordt beloond. Hij ziet het schip, dat vast is gelopen, en gaat aan boord. Samen met Woltersdorf zoekt hij de lange aak af. De boot blijkt verlaten te zijn en alles wijst op een forse zuippartij. Op de brug hangt een grote draagbare radio naar westers model, de voorloper van de ghettoblaster in de jaren 1970. Dan ziet H[KA3]ubner een dode op het ijs liggen; het is bootsman G[KA3]opfert. H[KA3]ubner laat de sporendienst komen, het lijk afvoeren (en onderzoeken) en men vindt (toevallig, maar men is gr[KA3]undlich) een grote scheepsnagel met bloed en een paar haren eraan onder een bank. Namens de rederij wordt druk uitge[KA3]oefend op de politie om het schip met een `lading die belangrijk is voor de Oostduitse economie`, zo snel mogelijk vrij te geven. Onze held H[KA3]ubner laat zich niet onder druk zetten, maar doet zijn werk toch sneller dan verwacht. De schipper is zoek, maar de kijker weet beter: hij was hem gesmeerd om naar zijn vrouw te gaan die in een kliniek in de buurt lag en net het leven had geschonken aan een baby, een jongetje, Robert genaamd. Wiechert is nerveus en denkt dat hij G[KA3]opfert gedood heeft. Matroos Ernst Klamroth (Weinhammer) is spoedig verdachte nummer één. Hij was ter ontnuchtering opgenomen in een naburig ziekenhuis. Dan ziet de kijker in flashbacks wat zich heeft afgespeeld en hoe Hübner en Woltersdorf terecht tot de conclusie komen dat Wiechert geen moordenaar is, maar wel verantwoordelijk voor de toestand van Göpfert. Hij is niet strafbaar, maar overmatig alcoholgebruik, bedrog in de liefde, trouwbeloften en stom gedrag van Göpfert zijn in het spel. Klamroth was zo stomdronken dat hij zich niet herinneren kan Göpfert een mep gegeven te hebben. Zullen Hübner en Woltersdorf deze conclusie nog trekken? Aflevering 62 sprak de kijkers aan, want ze gingen in groten getale kijken. Wij hopen dat het hemelse paradijs voor bootsman Göpfert beter is dan het boeren- en arbeidersparadijs, waarin hij gedwongen was zijn dagen te slijten. De film geeft een aardig beeld van het varen op een rivier die bezaaid is met ijsschotsen en laat ons een indrukwekkende sluis zien, die gelijk aan het Albert Kanaal in België, een lang binnenschip het niveauverschil middels een lift laat overbruggen. Deze opnamen zijn van documentair karakter. Het is alweer koud, hoewel je kunt zien dat er in verschillende wintermaanden gefilmd is.