‘Ze was niet alleen mijn moeder, maar ook een van mijn meest favoriete personages,’ noteert Tommy Wieringa in Dit is mijn moeder. Wie dit mooie, kleine eerbetoon dichtslaat, begrijpt waarom. Ze was bepaald geen ideale moeder, maar wel een excentrieke persoonlijkheid die tot haar dood trouw bleef aan haar esoterische wereldbeeld. De vele botsingen met haar rationelere zoon besloot ze meestal met de krachtige uitsmijter: ‘Donder dan maar weer op.’

In fraaie schetsen neemt Wieringa ons mee door haar – en daarmee zijn – leven: haar onwrikbare geloof in het onbewijsbare, haar vermogen midden in de nacht in kamer 118 van het Amstel Hotel een po bezorgd te krijgen en haar gebrek aan talent voor gehoorzaamheid, dat hij heeft geërfd.