‘Eenjarigen die, geperforeerd door aardvlooien of kreupel van de knolvoet, als een groep melaatsen tegen elkaar aan hangen.’ Ziehier de beeldende kracht van Mariken Heitman in haar debuutroman De wateraap (Atlas Contact). Dat Heitman bioloog is, lijdt geen twijfel, haar verhaal krioelt van leven, zowel boven als onder de grond.

De theorie over de wateraap, een evolutionaire schakel tussen mens en aap waarvoor geen wetenschappelijk bewijs is, dient als ruggengraat voor dit verhaal over een eenzame studente die moeite heeft met haar seksualiteit die in geen enkel kader lijkt te passen. Pas als ze in Wenen zeekoe-expert Lena ontmoet, begint ze iets van zichzelf te begrijpen. Een boek dat broeit als een dampende composthoop.