Ooit grensde de oostkust van Engeland direct aan de Nederlandse kust. Dit Doggerland verdween ver voor onze jaartelling al onder de zeespiegel, maar liet tal van sporen na. Julia Blackburn woont in Suffolk en fantaseert al haar hele leven over dit Doggerland, gevoed door de vele fossielen die ze tijdens haar strandwandelingen vindt. In Lied van de tijd (De Bezige Bij) schrijft ze over haar persoonlijke zoektocht naar dit verdronken land, waar palmbomen groeiden en neushoorns rondliepen.
Het onderwerp zelf is al mooi genoeg, maar de grootste schoonheid zit in Blackburns prachtige beeldende stijl, die dan weer lyrisch, dan weer Brits onderkoeld is. Wie in een suffe rij windturbines een Grieks koor herkent, is een schrijver met een zeldzame gave.