Achteraf lijkt het onvermijdelijk dat onze nationale literatuurverstripper Dick Matena zich, na romanbewerkingen van onder meer Reve, Wolkers en Elsschot, ooit aan werk van Simon Carmiggelt zou wagen. En, inderdaad, in Kronkels (De Arbeiderspers) past zijn virtuoze sepiarealisme uitstekend bij Carmiggelts weemoedige stadsvignetten. Bij kroegtafereeltjes waarin men praat ‘op de ontspannen raconteurstoon die door het glas wordt teweeggebracht’ of de schrijnende tristesse van een afgewezen hoerenloper.

Verrassender is misschien dat Matena bij het verbeelden van kluchtiger cursiefjes zijn stijl schijnbaar moeiteloos aanpast. In bonter gekleurde pagina’s vol zwierige karikaturen of haast Max und Moritz-achtige eenstrookssprintjes. Een bloemlezing, kortom, die je met een frisse blik doet kijken naar de veelzijdigheid van schrijver én tekenaar.