Emilie Pine is een van de jonge auteurs die het literaire essay in eigen land een ware renaissance bezorgen. Wat heet, haar bundel Alles wat ik niet kan zeggen (Nieuw Amsterdam) stond een tijd nummer 1 in de Ierse bestsellerlijsten. Opmerkelijk, maar niet onbegrijpelijk. Pine schrijft in zes rauwe en openhartige stukken over haar relatie met haar egocentrische alcoholistenvader, bijna aan leverfalen bezweken in een Grieks derdewereldziekenhuis. Over haar vruchteloze pogingen moeder te worden, taboes rond het vrouwenlichaam en haar van drugs en seks(ueel geweld) vergeven puberjaren.
Soms met wat retorische galm, zoals wanneer ze menstruatie(bloed)schaamte wil bestrijden, maar vaker in kalme, doorvoelde zinnen die vrouwen zullen herkennen en mannen (hen) leren begrijpen. Intens persoonlijk, en daardoor universeel.
Intens persoonlijk