Lucia Berlin leidde een woest-avontuurlijk leven vol drank, mannen en beroerde baantjes waarmee ze haar vier zoons onderhield. Dat ze überhaupt de tijd vond om te schrijven is een wonder waar we vijftien jaar na haar dood  zielsdankbaar voor mogen zijn.

Na Handleiding voor poetsvrouwen is Avond in het paradijs (Lebowski) opnieuw een bundel vol doorleefde, vaak autobiografische verhalen die rauw en teder tegelijk zijn. Kinderen worden afgerost, meisjes onteerd, jongens begraven. Berlins vermogen een situatie te typeren is fenomenaal.

De negentienjarige Maya die ‘vastbesloten is een goed huwelijk te hebben’ en daarom het gloeiende deel van het kopje vasthoudt als ze haar man koffie geeft, zodat hij het aan het oor kan aanpakken. Meesterschap.