Veertig jaar geleden beschreef Kees van Kooten hoe zijn vader hem op zijn tiende meesleepte naar het signeer-tafeltje van Simon Carmiggelt in de Haagse Bijenkorf, om te glunderen dat zijn zoon, met een acht voor Nederlands, misschien wel ‘doorging’ in de Letteren.

Nu is ‘Schrijver worden’ het openingsverhaal van Sterk verdund (Van Oorschot), de bloemlezing waarmee Van Kooten wordt opgenomen in de inmiddels vermaarde Pantheon-in-binnenzakformaatreeks, die met Carmiggelt gedundrukt begon.

Terecht, bewijst het bundeltje met alles, van liefdevol autobio gegraven scènes rond de (klein)kinderen of hilarische worstelingen met een lekke fietsband tot dat pijnlijk puntige zedenschetsje over een echtpaar met ‘zwijgstront’.

Met zo veel taalvernuft en observatievermogen mag je naast Carmiggelt staan, ‘een kop groter dan de hele Bijenkorf’.