Mevrouw Palfrey (edel gezicht, spataderen en een halskwab die in nette plooien valt) neemt haar intrek in een Londens hotel waar meer leeftijdgenoten permanent wonen. Het eten is niet geweldig en er gebeurt zelden iets spannends, maar de keuzes zijn in deze levensfase beperkt.

In Hotel Claremont (Karmijn) portretteert Elizabeth Taylor de ouderdom genadeloos, maar vol mededogen. De oeverloze gesprekken, de opschepperij over de veelal onzichtbare (klein)kinderen, het geroddel; alles wordt verrukkelijk onderkoeld geregistreerd.

‘Meneer Osmond trok door en drentelde vervolgens nog een beetje rond in de wc, zodat iemand die geïnteresseerd was zou kunnen denken dat hij zijn handen waste, waar hij geen zin in had.’