Voordat hij als fijnzinnig columnist een geliefd chroniqueur van het ‘dagdagelijkse’ werd of in beschouwend proza uitnodigend de betovering van beeldende kunst bezong, was Bernard Dewulf al dichter.

Twaalf jaar na zijn vorige dichtbundel en vijf na zijn ambtstermijn als stadsdichter van Antwerpen verscheen recent Naar het gras (AtlasContact), waarin hij zijn blik weer in verzen vat. Met odes aan eenzamen en beminden, of aan de Vlaamse pendant van het milieuplein.

En onder de beeldgedichten een prachtcyclus over het echtpaar Jo en Edward Hopper. ‘Ik moet zijn weemoed spelen./Vrouwen in de kokerrok van lege uren./Dan tuur ik als uit onze hoge ramen/de verten in die hij verzint./(…)Hij deelt mij op in velen,/nooit ben ik in hem heel geweest.’