‘Ik ben weleens bang dat mijn ongevraagde gevoelslawines je de keel uithangen’, schrijft Nicolien Mizee op 16 mei 1996 aan Ger Beukenkamp, de man bij wie ze ooit een cursus scenarioschrijven volgde. Toch weerhoudt die angst haar er niet van hem te blijven schrijven, elke dag, ruim twintig jaar lang. De faxen die ze Ger tussen 1994 en 1997 stuurde, zijn gebundeld in De kennismaking (Van Oorschot). Mizee is een uitzonderlijke schrijfster, in alle opzichten. Schrijven lijkt haar geen enkele moeite te kosten, alsof dat flonkerende proza vanzelf uit haar fax rolt. Naast die lichte maar toch zwierige stijl heeft ze een groot vermogen tot zelfspot, wat handig is, omdat haar leven maatschappelijk gezien geen groot succes is.