Ellis Island, in de haven van New York, was tot eind 1954 grenspost voor talloze per boot aangevoerde immigranten die in de VS een beter leven zochten. In de week voor de sluiting van het immigratiecentrum maakt directeur John Mitchell in een dagboek de balans op van een decennialang dienstverband. Zijn leven bestaat uit zijn werk, de opvang van even angstige als hoopvolle mensen volgens procedures, keuringen en voorschriften. Totdat een Italiaanse immigrante door zijn professionele pantser heen breekt en Mitchell een fout begaat waarover hij zich altijd schuldig bleef voelen. In het melancholieke Laatste dagen op Ellis Island (De Geus), deels op feiten gebaseerd, roept Gaëlle Josse in een enkel levensverhaal ook een voorbij tijdperk op.