Allereerst met hoofdpersonage Milo Andret, een (clichéalarm!) even briljant als getroebleerd wiskundige. Je volgt diens wetenschappelijke triomftocht. Het worstelen met een onmogelijk complexe topologische stelling, de euforie van het bewijzen daarvan, de ultieme lauwerkrans van een Fields Medal. Je ziet de karakterologische keerzijde: zijn ongebreidelde egocentrisme, zijn drank- en vrouwenmisbruik. Waarna Canin het vertelstokje na 200 pagina’s plotseling (openlijk) overgeeft aan zoon Hans, een vaderkopie aangelengd met gezinsliefde en goede bedoelingen, om Milo’s ontluisterende neergang te beschrijven. Maar, verdomd: resultaat is een weliswaar wat uitgesponnen maar stilistisch superieure roman over ambitie en obsessie, genie als geschenk en vloek, rond een fascinerende antiheld.