Vaak zijn correspondentenboeken niet meer dan een droge verzameling artikelen die eerder in kranten en weekbladen hebben gestaan. Zoniet bij Olaf Koens (1985), correspondent in Rusland en de voormalige Sovjet-Unie. Zijn Koorddansen in de Kaukasus (Nieuw Amsterdam) is een echt boek: een goede mix van persoonlijke ervaringen en politieke context; to the point geschreven met een kop en een staart en af en toe een mooie vergelijking. Zo zijn de houten handvaten van een kalasjnikov die een politieagent hem bij een controlepost in de handen drukt, zo versleten ‘als de vloer van een danszaal’ en noemt hij het duistere land Ingoesjetië ‘Friesland in de Kaukasus’. Koens heeft in de vijf jaar dat hij er woont, geleerd hoe je corrupte politieagenten kan omkopen met een porseleinen klompjessleutelhanger (zogenaamd een erfstuk), maar vindt zijn positie als buitenstaander in ‘zijn’ Moskou soms ook verwarrend. ‘Hier liggen prachtige verhalen zomaar op straat, die moeten wel verteld worden,’ schrijft hij. Het is een taak die hij met verve vervult.
Vaak zijn correspondentenboeken niet meer dan een droge verzameling artikelen die eerder in kranten en weekbladen hebben gestaan. Zoniet bij Olaf Koens, correspondent in Rusland en de voormalige Sovjet-Unie. Zijn 'Koorddansen in de Kaukasus' is een echt boek.