Om volwassen te worden als man op het Rwandese platteland moet je een huis bouwen. Voor die tijd kun je niet trouwen en een gezin stichten. Het belangrijkste en kostbaarste is een dak. Meest gangbaar zijn de van rode klei gebakken dakpannen. Je kunt ze per stuk kopen en beetje bij beetje je huis afbouwen. Een dak van bananenbladeren lekt tijdens de hevige buien in het regenseizoen. De bewoners van zo’n huis worden gezien als mislukkelingen. IJzeren golfplaten zijn groot, maar duur. Voor je het geld bijeen hebt gespaard is het alweer opgegaan aan andere levensbehoeften.
Op het platteland, waar 85 procent van de Rwandezen woont, tref je huizen in aanbouw met een kwart dak of een half dak, een teken dat de jongeman die hier bouwt hard op weg is volwassen te worden. Helaas worden die huizen zelden afgebouwd door de schrijnende armoede en mislukken de jongemannen alsnog. Evenals de vrouwen die voor hun achtentwintigste moeten trouwen. Sommers spreekt van een mislukte generatie in deze zeldzame studie over de jeugd van Rwanda. De mogelijkheden worden verder beperkt door een verbod op illegale kap voor het bakken van de dakpannen en de enorme bevolkingsdruk waardoor er weinig land beschikbaar is. Steeds meer jongeren vluchten naar de stad waar de schande van de mislukking in de anonimiteit tenminste draagbaar is. De armoede en ellende zijn er niet minder om. De meeste vrouwen belanden in de prostitutie. Een ontnuchterende studie over een land dat beweert het Singapore van Afrika te willen zijn en in tegenspraak met haar eigen cijfers over welvaartsgroei.