Ken je dat prikkende gevoel in je nek, alsof er een kille wind door de kamer waait die het alleen op jou gemunt heeft? Dan zou het kunnen dat Melmoth je in het vizier heeft.
In haar nieuwe roman heeft Sarah Perry een mythische figuur geschapen die je nog lang zal heugen. Een vrouwelijk equivalent van Frankenstein of Dracula. In Melmoth (Prometheus) volgen we de gangen van dit inktzwarte wezen door de geschiedenis, telkens terugkerend in het Praag van nu, waar vertaalster Helen verontrustende documenten in handen krijgt.
Perry, die met haar vorige roman Het monster van Essex al bewees een ingenieus verhaal te kunnen vertellen, sleept je volledig mee met deze even intelligente als bloedstollende gothic horror.
De dagen worden korter, de nachten langer; de duisternis doet haar intrede. Voor wie niet bang is in het donker selecteerden we zes heerlijk sinistere boeken. Geen vrolijke verhalen vlak voor het slapen gaan, maar dat is ook precies níet de bedoeling.
Melmoth
Sarah Perry
Een zachte hand
Leïla Slimani
Als je een beetje doorleest, heb je Een zachte hand (Nieuw Amsterdam) binnen twee uur uit, maar de beelden die dit gruwelijke verhaal oproept, blijven een stuk langer rondspoken. Myriam wil na een paar jaar fulltime moeder te zijn geweest weer aan het werk. Kleuter Mila en baby Adam worden toevertrouwd aan oppas Louise, die gelijk ook maar het huishouden overneemt. En hoe. Ze kookt, wast, poetst en komt nooit te laat.
Maar Leïla Slimani maakt op de eerste pagina al duidelijk wat er staat te gebeuren: de kinderen overleven het niet. Dat het verhaal achterwaarts wordt verteld, doet niets af aan de spanning. Een pageturner waarin eenzaamheid, standsverschil en stille armoede maar al te geloofwaardig leiden tot een ongekend drama.
Mijn allerliefste schat
Gabriel Tallent
We zeggen het niet snel, maar lezers met een minder sterke maag kunnen Mijn allerliefste schat (Anthos) van Gabriel Tallent misschien beter overslaan
Het verhaal van de veertienjarige Julia ‘Turtle’ Alveston, die in een afgelegen huis in de bossen van noordelijk Californië wordt ‘opgevoed’ door kluizenaar Martin, levert ontegenzeggelijk een overweldigend debuut op. Het proza is afwisselend lyrisch en rauw. De twee centrale personage zijn psychologisch pijnlijk overtuigend: hij de getroebleerde vaderkloek, zij diens doodsbange én aanbiddende gevangene op wie hij zowel zijn kennis van de natuur als van vuurwapens overdraagt.
Plus zijn verwrongen wereldbeeld. En, zeker, de horroreske plot zindert van de suspense, maar pas op: in uitgesponnen scènes vol (seksueel) geweld blijft geen gruweldetail je bespaard.
Dingen die we verloren in het vuur
Mariana Enriquez
Een vrouw in een vervallen buitenwijk van Buenos Aires die geobsedeerd raakt door het zoontje van een dakloze drugsverslaafde die misschien wel is onthoofd door narco’s of occultisten.
Duistere krachten in een toeristenhotel gebouwd op de plek van een politiekazerne uit de juntatijd of een (spook)huis waar een meisje zomaar spoorloos verdwijnt. Weer andere meisjes die hun eigen nagels uittrekken of in hun anorexiawaan vriendschap sluiten met een op straat gevonden schedel...
Het zijn sinistere verhalen, in de bundel Dingen die we verloren in het vuur (AtlasContact) van Mariana Enriquez. Een hypnotiserende aantrekkingskracht hebben ze. Magisch-realistische horror vol gruwelen, galgenhumor en verleidelijk poëtisch proza, waarin werkelijkheid en symboliek als in een nachtmerrie versmelten.
Geestgrond
Sarah Moss
Silvie heet eigenlijk Sulevia, naar een Keltische godin, want haar vader wilde dat ze ‘een fatsoenlijke authentieke Britse naam kreeg’. Silvie is zeventien en neemt met haar ouders, een oudheidkundige professor en een paar studenten deel aan een archeologisch experiment. Een zomer lang doen ze alsof ze in de IJzertijd leven. Dus dragen ze tunieken, eten ze wat het bos hun verschaft en slapen ze op stro.
Silvies vader is zo geobsedeerd door de oudheid dat hij zelfs maandverband overbodig vindt (‘vroeger konden vrouwen ook prima zonder, zei hij, verspilden ze niet zoveel geld aan die rommel’). Sarah Moss laat in het beklemmende Geestgrond (Orlando) de spanningen flink oplopen voordat het tot de onvermijdelijke apotheose komt.
Het onhandige kind
Alexandre Seurat
‘Welterusten mama,’ zegt Diana, voordat ze in de kelder wordt opgesloten. Diana is acht jaar en iedereen die haar ziet, weet onmiddellijk dat er iets niet in de haak is: de juf, het schoolhoofd, de schooldokter, de maatschappelijk werkster, de agent en de kinderarts in het ziekenhuis.
In Het onhandige kind (AtlasContact) vertelt Alexandre Seurat het hartverscheurende verhaal van Diana door de ogen van al deze omstanders.
Ze stonden erbij en keken ernaar, maar konden niet voorkomen dat het slecht afliep met Diana. Seurat baseerde zijn korte maar indringende roman op de zaak van Marina Sabatier die door haar beide ouders jarenlang werd mishandeld. Zonder effectbejag laat hij zien hoe het ondenkbare toch kon gebeuren.