Toen ze aan dit boek begon, wist Van Leeuwen direct dat ze de vermissing van een verslaafde prostituee centraal wilde stellen. ‘Dat zijn de zaken die in werkelijkheid ook minder aandacht krijgen. Niet dat het de politie niet interesseert, maar het zijn complexe zaken die zich in moeilijk toegankelijke werelden afspelen. Daarnaast denkt de burgerij toch: dit zijn de rafelranden van de maatschappij. Dat wordt minder belangrijk gevonden.’
Zelf weet Carina van Leeuwen heel goed waarom ze haar ziel en zaligheid geeft voor het oplossen van een cold case. ‘Voor de nabestaanden. Een berichtje over een moordzaak verdwijnt snel uit de krant, de pijn van de nabestaanden blijft bestaan. Ieder slachtoffer heeft recht op een naam, op genoegdoening, ook als het misdrijf al langer geleden gepleegd is. Bovendien geef je een signaal aan daders: je komt niet zomaar weg met moord. Het oplossen van een cold case vind ik een vorm van beschaving.’
Van Leeuwen zet zich ook in voor het identificeren van onbekende doden. Drie jaar geleden schreef ze hierover het non-fictieboek Onbekend maar niet vergeten. ‘Een vermissing is voor de achterblijvers helemaal verwoestend. Niet weten wat er met iemand is gebeurd en waar iemand is… dat maakt mensen kapot. En het kan families verscheuren wanneer familieleden elkaar wantrouwen of beschuldigen. Je komt niet aan de rouwverwerking toe zolang je niet weet wat er met iemand gebeurd is.’
Bovendien, stelt Van Leeuwen, is het ook voor daders goed om een zaak af te kunnen sluiten. ‘Het klinkt misschien raar voor een rechercheur, maar ik leef me ook in degene in die het misdrijf heeft gepleegd. Als je iemand om het leven brengt, draag je dat een leven lang met je mee. Daders zijn soms ook opgelucht dat ze hun verhaal kunnen vertellen. Ik geloof dat niemand op zijn verlanglijstje heeft staan dat ‘ie een moord wil plegen, maar soms loopt het leven anders dan gehoopt. Sommige mensen beginnen hun leven al met een drie-nul achterstand. We kunnen allemaal aan de verkeerde kant van de streep terechtkomen.’