Grandissimo!

Plaats van handeling is het vliegveld van Cairo, waar deze galbak wacht op zijn vertraagde vlucht naar Rome. De ledige uren gebruikt hij om zijn leven te overdenken. Als jongen uit een arbeidersgezin begon hij in de jaren zestig aan een studie filosofie, maar stapte halverwege plotseling over op bouwkunde. Die beslissing bleek niet samen te gaan met zijn communistische idealen. Hoezeer hij ook bleef volhouden dat hij niet was zoals zij en ook nooit zo zou worden, door als ingenieur te gaan werken verkocht hij zijn ziel aan de duivel van het kapitaal. Nu loopt hij tegen de zeventig en is hij ‘kaal, te zwaar, een fors maar uitgezakt lijf, een bril, vol zelfbeklag, depressief, bang, snel aftakelend als minnaar, niet veel geld, hypochondrisch.’

In de herfst van zijn leven stelt hij zich de vraag of hij het goede heeft gedaan of gewoon een meeloper is geweest. Het antwoord laat zich raden, maar hier spreekt wel een meeloper die zijn eigen vaak verwerpelijke gedrag virtuoos weet te ontleden. Als babyboomer die in tijden van vrede heeft geleefd, die de Renault 4 zag komen, evenals de huisarts, de crèche, de kleurenfilm en de minirok, is hij iemand geworden ‘voor wie niets telt, behalve zelf in leven blijven in de best mogelijke omstandigheden’.

Tijdens zijn werkzame leven was Pecoraro architect in dienst van de gemeente Rome, waar hij verantwoordelijk was voor de oude binnenstad. Met duivels genoegen laat hij zijn alter ego Brandani stranden in het moeras van gemeentelijke bureaucratie en corruptie dat hij zelf uit ondervinding kent.

Tekst loopt verder onder de afbeelding.

In sommige opzichten doet Ivo Brandani denken aan een temperamentvolle Italiaanse neef van Maarten Koning, uit Voskuils Het bureau: de idealen waarvan niets terecht kwam, de realiteit van het kantoorbestaan, de echtelijke ruzies. Op andere momenten herinnert de toon van Pecoraro aan die van Houellebecq en Céline. Maar telkens als je ten onder dreigt te gaan in de woedende maalstroom van zijn gedachten, volgt er een moment waarop Brandani in vervoering raakt. Over ‘de conceptuele grootsheid’ van de spoorbrug over de Schotse rivier Forth, de perfecte vorm van de Spitfire, de soepele stabiliteit van een zeilschip. Zijn ingenieurshart maakt zelfs een sprongetje als hij het knopje van zijn paraplu indrukt. In zijn liefde voor techniek doet hij denken aan Rudy Kousbroek. De enkele keer dat hij zich verliest in gemijmer over de convergerende binnenwaartse draaiing van de grote bogen van stalen buizen vergeef je hem met liefde, omdat je weet dat hij even later weer heerlijk tekeergaat tegen afgestompte vakantiegangers of de ruïnes die Rome tot slavin van de oudheid maken.

Ondanks laaiend enthousiaste recensies en een nominatie voor de grote Premio Strega werd Het leven in tijden van vrede in Italië maar een bescheiden succes. Pecoraro heeft er volgens Van Gulik dan ook geen enkel vertrouwen in dat zijn boek in Nederland verkocht zal worden. Het is onze dure lezersplicht om zijn ongelijk te bewijzen.