In de VPRO-documentaire Ik verlang naar niets dat voorbij is terug (uit 1989) komen alle cruciale gebeurtenissen, kwesties en stokpaardjes aan bod: de zelfmoord van zijn zuster, de rechtszaak naar aanleiding van Ik heb altijd gelijk, zijn vertrek uit Groningen als lector fysische geografie (lees Onder professoren), Multatuli, Ter Braak en Du Perron, 'mijn grote literatuurgeschiedenis’ Mandarijnen op zwavelzuur, Piet Grijs (‘kan niet eens een woord in een woordenboek opzoeken'), de warme belangstelling voor uitvindingen en machines ('mensen kun je niet repareren'), 'Jung is onleesbare onzin', het fenomeen wraak en nog veel meer, onderbroken door lange shots waarin de in net pak gestoken schrijver peinzend en vreugdeloos voor zich uit staart – dit ben ik: scheppend nihilisme, agressief mededogen, totale misantropie. De niet aflatende angst om tekortgedaan te worden, onder een 'massieve solidariteit van de dommen' en door gevaarlijke gekken omringd.
Let op: Deze inhoud kan niet getoond worden omdat deze mogelijk strijdig is met de gekozen cookiesettings.
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?
U kunt dit hier aanpassen door de categorie 'social' aan te vinken. Waarom is dit nodig?