Precies 75 afleveringen gaat deze rubriek tellen. 31 december de laatste aflevering. Dan zwaait Jeroen van Kan af. Dat afzwaaien doet hij dagelijks, met een stukje, over boeken...

Er viel een knipsel uit mijn exemplaar van The progress of Love van Alice Munro. Net was bekend geworden dat de Nobelprijs voor de literatuur aan haar was toegekend en ik wilde een verhaal dat me exemplarisch leek voor haar manier van vertellen herlezen. In plaats daarvan las ik het artikel, door degene die het boek voor mij in bezit heeft gehad uit Vrij Nederland geknipt. April 1987. Onder de kop 'Hier hoort een verstandig mens niet van op' staat een vernietigende recensie van The Progress of Love, geschreven door Marja Brouwers. 'De taal is spaarzaam en niet direct beeldend. Het gezichtspunt is neutraal bij het onnozele af. De vervatte boodschap is er zelden een waar een verstandig mens verrast van ophoort.' En dan zijn we nog maar in de eerste alinea. 'Een kritische vakterm voor dit soort verhalen is geloof ik "schitterend". Deze vijfde bundel van Alice Munro onderscheidt zich in niets van haar vier eerdere bundels, alle vier schitterend.' Hier schakelt de toon van het stuk van kritisch naar sarcastisch.

 

Waarna Brouwers betoogt dat Munro een uitstekend talent heeft voor het beschrijven van middelmatige mensen in brave provinciestadjes. 'Het beschrijven van het kleine, het incidentele, kan in contrast tot iets anders natuurlijk wel eens van een overweldigende kracht zijn. Maar in contrast tot helemaal niets blijft het meestal wat het is: triviaal.'

En zo gaat het stuk verder. Het is triviaal, en als het dat even niet lijkt te zijn ontbreekt het Brouwers aan de lust daar aandacht aan te besteden: 'In eventuele diepzinnigheden die hierin nog verborgen mochten zitten heb ik bij zoveel geleuter geen trek meer. De betere verhalen in deze bundel worden regelmatig bedorven doordat de schrijfster het niet kan laten er expliciete conclusies aan toe te voegen waar zij kennelijk betwijfelde of het verhaal zelf die conclusie wel krachtig genoeg opdrong. Alice Munro heeft een goede stijl, maar zij heeft niet veel te vertellen. Haar gevoel voor mensen is oppervlakkig. Zelfs in de dialogen blijven haar personages lege jassen, bungelend aan de kleerhangers van de magere plots.'

 

Zo, die zit. Intussen ben ik benieuwd hoe Brouwers nu oordeelt over Munro. Heeft ze sinds 1987 nooit meer een verhaal van haar gelezen, of heeft ze haar mening later toch herzien? Ik ga haar mailen. Wie weet binnenkort hier een vervolg...