Toen ik het schreef kon ik het ook teruglezen, kan ik me herinneren. Nu lukt dat niet meer. Ik ben onleesbaar geworden. De dagboeken die ik bijhield tussen 1986 en 1995 bevatten inktkleurige strepen die niet meer tot letters zijn te herleiden. Na 1995 ben ik overgestapt op een handschrift in hoofdletters, ook al schreef ik toen al bijna niets meer met de hand. Niet raadzaam in mijn geval.
Bijlft het raadsel hoe het mogelijk is dat je het lezen van je eigen handschrift kunt verleren. Betekent dat ik het verleerd ben dat het ook weer aan valt te leren? Waarschijnlijk niet. Er is nauwelijks een onderscheid te zien tussen de l,f en k. Allemaal lange schuine halen, kennelijk in grote haast op het papier gekrast met mijn zo zorgvuldig gekoesterde vulpen.
Maar misschien wist ik ook toen al dat de waarde van het bijhouden van een dagboek zit in het schrijven ervan en niet in het herlezen. Al die teksten hadden hun functie toen ze werden geschreven, wat overblijft is de lege huls.