Een goeie maand is mijn 'Little Free Library' inmiddels in bedrijf en het nieuwtje is er inmiddels dus wel af. Gelukkig, zou ik bijna zeggen, want sommige huisgenoten waren niet erg enthousiast over het uitzicht op de slordig geparkeerde auto’s in onze pittoreske berm.

In mijn buurt gebeurt doorgaans helemaal niets, voor mij een van de belangrijkste redenen om er te willen wonen. Ik was dus niet zo erg verbaasd dat er nogal wat mensen afkwamen op mijn bibliotheekje. De Little Free Library als verantwoord doel voor een wandel- of fietstochtje, zo had ik het me ongeveer voorgesteld. Maar dat er ook mensen speciaal hiervoor in de auto zouden stappen, daarop had ik niet gerekend. Bezoekers kwamen niet alleen uit een of twee dorpen verderop, maar zelfs van dertig, veertig kilometer verderop, zo leerde een praatje aan het hek op een mooie zondagmiddag. Het dolenthousiaste verhaal uit de Leeuwarder Courant bleek een dag of wat later te zijn overgenomen door het Dagblad van het Noorden, zodat ook onze Drentse en Groningse buren nu op de hoogte waren.

Kennelijk wilde het Friesch Dagblad na dit mediastormpje op microniveau niet langer achterblijven, dus belde er een geagiteerde verslaggeefster die aankondigde graag nog dezelfde middag langs te willen komen. Ik zat achter mijn bureau in Hilversum, dus ik vroeg of het de volgende dag kon. Dat bleek geen optie, want er was vliegende haast bij. Waarop ze haar vragen dan maar telefonisch stelde. Of ik met mijn bibliotheekje geen bedreiging vormde voor de reguliere bibliotheken, die het al zo moeilijk hebben. Daar moest ik smakelijk om lachen. Maar ze had zich stevig vastgebeten in de gedachte dat ik zo nodig bibliotheekje wilde spelen. Zo vroeg ze of mensen voor ‘A-boeken’ niet alsnog naar de gewone bibliotheek zouden moeten, want die ging ik er natuurlijk niet inzetten. Ik legde uit dat dat afhangt van wat je als ‘A-boek’ definieert. Met Saskia Noort, Kluun en E.L. James doe je mij geen plezier, maar heel veel andere mensen wel, terwijl de boeken die ik graag lees, lang niet al mijn buren zullen aanspreken. Bovendien was het, zo benadrukte ik nog maar eens, niet de bedoeling dat ik de kast voortdurend uit eigen voorraad zou bijvullen.

Ik begon me daarover enige zorgen te maken toen ik, spiedend achter de gordijnen, sommige bezoekers drie, vier boeken tegelijk mee zag nemen terwijl ze er niets voor in de plaats zetten.

Een mooi testmoment was de meivakantie, waarin ik een weekje weg was. Mijn LFL liet ik in goed vertrouwen aan de weg staan. Bij thuiskomst zag ik tot mijn blijde verrassing dat er volop geruild was tijdens mijn afwezigheid. Nadere inspectie leerde dat er wederom enkele Julia Burgers-Drosten gedoneerd waren. Kennelijk waren er nogal wat liefhebbers van haar werk. Ik googelde Julia en leerde zo dat er van de honderd ‘christelijke familieromans’ die ze schreef bij elkaar ongeveer een miljoen exemplaren verkocht zijn. Die gaan we dus nog vaker tegenkomen in de kast.

Verder trof ik drie fotoboeken over Prinses Diana aan, twee boeken over dromenduiding en een smoezelig callaneticshandboek. Tja.

Maar waren er ook ‘A-boeken’ retour gekomen? Gelukkig wel. Tot mijn vreugde noteerde ik Schadevolle jaren, van Richard Russo, een prachtig boek van een van mijn favoriete schrijvers. En wat stond daar nog meer? De allereerste David Sedaris in Nederlandse vertaling! Naakt,een fraai gebonden Vassallucci-uitgave uit 2002. Mijn hart sprong op. Er wonen dus mensen in mijn buurt die niet alleen Richard Russo maar ook nog David Sedaris lezen. En het werd nog mooier, want ook Krols keus stond in de kast; een bundel met hoogtepunten uit het werk van Gerrit Krol. Intellectueel klapstuk was echter de ontzagwekkende essaybundel Protest and survival, waarin Engelse en Amerikaanse historici als Jeannette Neeson, Alec Morley, Vic Bailey, Leon Vink en Barbara Winslow het werk van de Engelse historicus E.P. James tegen het licht hielden. James, voor wie dat niet wist (en ik wist het ook niet) was zowel een eminent historicus als een politiek activist die zich na Bertrand Russell opwierp als leider van de Europese anti-kernwapenbeweging.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de essays over E.P. James inmiddels alweer twee weken wachten op een nieuw baasje. Maar het goede nieuws is dat Russo en Sedaris alweer aan een nieuw leven zijn begonnen.

In de volgende aflevering: wat doet die doos daar onder de carport? En alles over de man die alleen van waargebeurd hield.

Wordt vervolgd.