Natuurlijk wordt Nooit Meer Slapen een uitstekend programma. Aan de mensen die er bij betrokken zijn zal het niet liggen. Het zijn de mensen die ook De avonden maakten, minus Wim Noordhoek, Catherine van Campen en ik. Van Wim Noordhoek kun je nog zeggen dat hij het DNA vormt van het programma, maar van de overige makers die verdwijnen valt dat toch onmogelijk te beweren. Er blijft echt voldoende radiotalent over om een mooi programma mee te maken.
En toch gaat er iets verloren met de verdwijning van De avonden. In de luwte van Radio 6, een zender aan de rand van het bestel, daar waar het al koud en onherbergzaam begint te worden, daar zond dagelijks De avonden uit. In de luwte kan altijd veel. De periferie biedt veel meer vrijheid dan het centrum. Wie op het Plein in Den Haag een nomadenkamp vestigt wordt er snel afgemept. Wie een verlaten fabriekshal betrekt in de havens van Rotterdam wordt vooralsnog met rust gelaten.
De avonden is van het Westelijk Havengebied verhuisd naar de Dam, van Radio 6 naar Radio 1. Die zender ligt in het hart van het bestel en in dat hart is de vrijheid minder groot dan aan de rand.
Met het verdwijnen van De avonden gaat ook een soort radio teloor. Wat het programma zo mooi maakte is dat het het kleine groot kon maken en het grote klein. De schrijvende wereldster was er gelijk aan de debuterende dichter. Die debuterende dichter werd er groter van, die schrijvende wereldster kleiner. Een alternatief perspectief. Niet roem of status, maar het werk vomde het uitgangspunt.
Er valt veel te zeggen over de verdwijning van het programma, maar ik zei het al in de laatste aflevering. Kijk maar op de site van De avonden.