De scène
Niet altijd was het interview een kant-en-klare vertelling zoals in het geval van Grossman. Neem Lionel Shriver. We spraken haar in New York waar ze tijdens de zomer woont, de rest van het jaar verblijft ze in Londen. Ze brak wereldwijd door met We need to talk about Kevin. Over een jongen die talloze medescholieren neerschiet. Maar eigenlijk slecht ze in het boek een van de laatste taboes: een moeder die niet van haar zoon houdt. Shriver, die zelf ook als journaliste werkzaam is, staat er om bekend dat ze niet dol is op interviews. Dat is ook wel begrijpelijk: schrijf je een boek over een man die aan overgewicht lijdt, een boek dat is gebaseerd op het leven van je broer, maar omdat het fictie is zich ook van die authentieke ervaringen verwijdert... stellen die journalisten alleen vragen over de broer, niet over het maken van het boek, over het wereldwijde probleem dat obesitas heet. Shriver ontdooide pas tijdens de scènes die we met haar opnamen, tijdens het koken, tijdens het hardlopen, waarbij ze uitlegde dat teveel mensen dezer dagen van hun lichaam een tempel hebben gemaakt, en weer anderen dat lichaam beschouwen als een opslagcontainer. ‘Eigenlijk heeft niemand tegenwoordig nog een normale verhouding tot voedsel,’ zei ze. Waarbij ze ook aangetekend wilde hebben dat zij beslist niet tot de nutritional nazis behoorde, tot de gekken die elke calorie uitvoerig beschouwen. Waarna ze uiteindelijk de column voorlas die ze aan het leven van haar broer wijdde. In die mooie tekst spreekt ze haar zorg uit. Ze was te laat, zoals het onderschrift meldt. Hij overleed kort na publicatie. Ze kan met een pokerface antwoord geven op de meest lastige vragen maar stelde zelf ook verbaasd vast dat het voorlezen van de column niet zonder slag of stoot verliep.
