Allereerst was er de ontdekking van kattenpootjes in een Italiaans manuscript uit 1445. Ook toen liepen de huisdieren al ongevraagd over je schrijfwerk heen. Tegenwoordig verdwijnen zulke sporen uiteraard: natte inkt is vervangen door een toetsenbord. Zo zullen katten van auteurs steeds minder meeliften op de roem van hun baasje. Gelukkig vinden ze hun publiek tegenwoordig via YouTube.
Dierenpootjes behoren tot het verleden van het boek. Maar er zijn nog genoeg kenmerken over. Op de site Mentalfloss dook een klassieker voor de bibliofiel op, het ABC for Book Collectors (1952) van John Carter. In het boek staan allerlei termen beschreven die betrekking hebben op de verschijningsvorm (de anatomie) van het gedrukte boek. Wie weet bijvoorbeeld wat een diaper (luier) is in boekdrukkersjargon? Foxing, iemand? Of een half-title? Nu nog zoiets in het Nederlands, en we hoeven het niet meer te hebben over 'die bladzijde vóór de titelpagina'.
In de kantlijnen van het literaire nieuws vonden we deze week veel knullige, specifieke en ook vertederende wetenswaardigheden voor de bibliofiel.
Anatomie
Missiewerk
Ook met de verspreiding van Het Woord ging het goed, deze week. De Koninklijke Bibliotheek digitaliseerde samen met Google zo'n 80.000 boeken. Ze zijn op hun website gratis te raadplegen. De boeken zijn auteursrechtenvrij en alles is dus koosjer. Dat heeft Google bij andere bibliotheken wel eens onzorgvuldiger aangepakt, zoals je kunt lezen in dit artikel uit de VPRO Gids.
Er werd nog een initiatief ondernomen om gratis literatuur te verspreiden: Mailbooks For Good. In samenwerking met de Australische afdeling van uitgeverij Random House werden (prachtige) boekenkaften ontworpen die je tot envelop kunt vouwen. De bedoeling is dat je het boek leest en het daarna opstuurt naar projecten die literatuur een tweede leven geven. In Australië is dat de Footpath Library die boeken aan daklozen uitdeelt. Ook goed voor mensen die (tweedehands-)boeken hamsteren, anders krijg je dit soort taferelen.
Voorgeschiedenis
De echte bibliofiel is misschien ook een beetje een groupie van zijn lievelingsauteur. Daarom nog twee nieuwsfeiten uit de human-interest-hoek. Shakespeare viel namelijk deze week een beetje van zijn voetstuk af: uit recent onderzoek blijkt dat de Engelse schrijver niet alleen jongleerde met versvoeten maar ook met graanprijzen. Shakespeare was namelijk vóór zijn gloriedagen een frauderende graanhandelaar.
Sommige lezers willen maar al te graag weten hoe bekende auteurs leefden, dachten of schreven voordat ze gedrukt werden. Liefhebbers van Nabokov moeten The New Yorker maar even lezen, waarin zo'n zelfde bibliofiel schrijft over de recente publicatie van Mister Morn, Nabokovs eerste roman.
In de rubriek Langs de velden halen we nog één keer de stofkam door de voorbije week. Voor iedereen die even iets anders aan het hoofd had.