Geen egoproza voor Anton Wachter

De jury van de Anton Wachterprijs, eerder toegekend aan schrijvers als Frans Kellendonk, A.F.Th. van der Heijden, Arnon Grunberg, Marek van der Jagt, Christiaan Weijts en Maartje Wortel, heeft vijf heel verschillende boeken genomineerd. Een gemeenschappelijke noemer is lastig te vinden, of het moet zijn dat geen van de auteurs aan egoproza doet. Buwalda verwerkt weliswaar persoonlijke elementen, maar zijn boek is een breed opgezette vertelling, Heerma van Voss, zelf twintiger, kiest een oudere man als personage, Joost de Vries speelt een literair spel met lezer, komt onder eigen naam voor in zijn roman zonder in biografische zin zichtbaar te worden, Menkveld schrijft een historische roman en Vekemans kiest voor de lotgevallen van een Poolse vrouw.

Het is zijn debuut, maar intussen is hij alweer een roman verder. Zonder tijd te verliezen, heet die. Maar Anton de Goede interviewde hem over zijn eersteling. Hij schetst daarin het verhaal van een man van middelbare leeftijd die van het leven steeds weer iets anders krijgt dan hij in gedachten had. Sinds zijn vrouw in coma ligt en zijn carrière nagenoeg ten einde is, wordt de hoofdpersoon, ooit net als zijn vader een gevierd psychiater, geconfronteerd met vragen waar hij nooit eerder over na heeft hoeven denken.

Een cultschrijver verdwijnt uit zijn zelfverkozen kluizenaarschap, om nooit meer teruggezien te worden. Dertig jaar later werkt een jonge onderzoeker aan zijn dissertatie over de literaire nalatenschap. Zijn poging orde te scheppen in de wolk van tegenstrijdige getuigenissen, geruchten en complotten zet hem op een intense speurtocht langs afgedankte dichters, ontspoorde feministen en paranoïde academici. Critica Elsbeth Etty heeft naar verluidt enige dagen aan de beademing gelegen na lezing van het boek. In haar bespreking in NRC Handelsblad (aldaar raadpleegbaar voor abonnees) prees ze hem de hemel in. ‘Voortzetting van Mulisch met andere middelen,’ was de kop boven haar stuk. Luister hier naar het gesprek.

Marlena woont op het Poolse platteland en is tot grote zorg van haar moeder nog steeds niet getrouwd. Als ze op een dag verliefd wordt, verandert haar leven radicaal. Wat volgt is een reis langs drie mannen die ieder op hun eigen manier van haar houden. Over het verlangen zelf richting te geven aan je leven vertelt de bekroonde toneelschrijfster (Gif, Zus van en Truckstop) in haar eerste roman, en met een intensiteit die haar als toneelschrijfster beroemd gemaakt heeft. Anton de Goede sprak met Lot Vekemans.

De twintigste eeuw is net aangebroken. Tijdens een voorstelling raakt een beginnende recensent volledig buiten zichzelf door de muziek die hij hoort. Als hij er later een lovend over schrijft, wordt hij bij de componist thuis uitgenodigd en ontstaat een hechte vriendschap die zeven jaar later dramatisch zal eindigen. De roman is gebaseerd op het leven van componist Matthijs Vermeulen.

De onverbiddelijke bestseller onder de genomineerde romans. Een caleidoscopische zedenroman over de kloof tussen generaties, over vaderliefde en verraad, over hedonisme versus tucht. Joni Sigerius, de dochter van de rector magnificus van de Twentse universiteit, drijft samen met haar vriend Aaron een handeltje dat ze maar liever voor haar krachtige en briljante vader verborgen houdt. Het is in het jaar van de vuurwerkramp dat ook in het gezin de boel explodeert. Niet alleen lopen Joni en Aaron tegen de lamp, die zomer komt ook de enige en echte zoon van Sigerius vrij uit de Scheveningse gevangenis. Acht jaar later pas – Joni verneemt Aaron wat er zich in 2000 werkelijk heeft afgespeeld.