Sommige schrijvers nemen wel erg veel tijd voor hun volgende boek. Katja de Bruin probeert de komende weken het antwoord te vinden op de vraag: waar blijft toch het nieuwe boek van...? In de derde aflevering Jhumpa Lahiri.

Het valt niet altijd mee om schrijversfan te zijn. Zo wachten de vele bewonderaars van Jhumpa Lahiri alweer vier jaar op een opvolger van Unaccustomed Earth, de verhalenbundel die in 2008 verscheen. 

 
Als we kijken naar de tijd die Lahiri gemiddeld nodig had voor een nieuw boek, zouden we nu toch wel zo ongeveer iets nieuws mogen verwachten. Haar debuut, de verhalenbundel Interpreter of Maladies (vert. Een tijdelijk ongemak), verscheen in 1999 en werd een enorm succes. Twee jaar later trouwde Lahiri, en nog een jaar later kreeg ze haar eerste kind. Dat weerhield haar er niet van om in 2003 The Namesake (vert. De naamgenoot) uit te brengen, in 2008 gevolgd door Unaccustomed Earth (vert. Vreemd land). 
 
Tussen haar laatste twee boeken in kreeg ze haar tweede kind. Wie denkt dat dat geen relevante informatie is, vergist zich. Elke schrijfster die je ernaar vraagt, kan je vertellen dat kleine kinderen een verwoestende uitwerking hebben op het schrijverschap. We mogen dus eigenlijk blij zijn met elke letter die Lahiri de afgelopen jaren nog op papier wist te krijgen. Maar inmiddels is Octavio tien en Noor zeven. Het ergste is achter de rug. Dus waar blijft dat nieuwe boek?
 
Lahiri heeft hartstochtelijke fans die zich, in afwachting van iets nieuws, behelpen met het herlezen van haar drie boeken.  Zo ook de jonge vrouw die in het publiek zat tijdens het New Yorker Festival in april 2011, waar Lahiri samen met Jeffrey Eugenides en Nicole Krauss op het podium stond. 
 
De bezoeker vertelde haar idool dat er geen grotere fan rondliep, en dat ze haar boeken al minstens twintig keer herlezen had. Vervolgens informeerde ze welk verhaal Lahiri’s persoonlijke favoriet was. Het antwoord sloeg in als een bom: ‘Sommige schrijvers beschouwen hun werk als hun kinderen, maar zodra mijn verhalen af zijn denk ik aan ze als aan mijn dode kinderen. Ik zeg ze vaarwel, en het enige waar ze nog goed voor zijn, is dat ze me leren wat ik de volgende keer beter kan doen.’
 
De fan was diep geschokt, en zei met trillende stem: ‘Als ik ooit een boek schrijf, zal ik het niet behandelen als een dode baby.’ De situatie was zo pijnlijk dat een andere aanwezige er online verslag van deed.
 
Een paar maanden later, in september 2011, was Lahiri te gast op het Brooklyn Book Festival, waar ze de toehoorders verraste door een fragment voor te lezen uit haar nieuwe roman. Die speelt zich af tegen de achtergrond van het ontstaan van de Naxalbaribeweging in Calcutta. Deze ultralinkse revolutionaire groepering, waarin veel studenten actief waren, had een maoistische ideologie en had als doel het communisme in India te brengen. 
 
Ze vertelde het publiek dat ze veel gepraat had met mensen die destijds in Calcutta getuige waren geweest van deze opstand, en dat de eerste versie van de roman weliswaar af was, maar dat ze nog zeker een jaar of twee nodig had.
 
Tot het zover is, moeten we het doen met haar drie dode babies, die ondanks hun levenloze status nog steeds de moeite van het (her)lezen meer dan waard zijn.

 Jhumpa Lahiri (foto: Jerry Bauer)