Drehmanns wilde graag een nieuw boek publiceren bij zijn uitgever Querido, maar dat bleek niet te kunnen. ‘Ik kreeg te horen dat ik mijn schrijfdrift moest beteugelen: er kon nog slechts één boek in de drie jaar van mij gepubliceerd worden,’ schrijft hij op de opiniepagina van de Volkskrant vanmorgen. Vervolgens leverde hij het manuscript in van een nieuw boek en dat werd geweigerd. Hij probeerde een andere uitgever te vinden, maar ook elders bleek er geen belangstelling voor. En dus heeft Drehmanns geen podium meer voor zijn literaire werk. Een teken des tijds, vindt hij. Uitgeverijen willen geen risico meer nemen en nemen zonder pardon afscheid van auteurs waarvan in commercieel opzicht niet al te veel verwacht kan worden. Als voorbeeld noemt hij PC Hooft-prijswinnaar H.C. ten Berge die zijn laatste boek in eigen beheer uitgaf bij gebrek aan een uitgever.
Het stuk van Drehmanns maakt nogal wat los. Voor wie over de juiste literaire vriendenkring beschikt wordt op Facebook overspoeld door reacties. Meest opmerkelijk is die van schrijver Jamal Ouariachi op zijn weblog. Onder een afbeelding van Calimero schrijft hij: ‘Met een gêne die pijn doet in de schaamstreek las ik de jammerbrief van schrijver Peter Drehmanns, vanochtend in de Volkskrant. Peter wie? Ja, dat is deel van het probleem, maar we beginnen bij het begin. Wat is het geval? De uitgever van Drehmanns wilde zijn laatste roman niet publiceren. Toen heeft de schrijver ‘de eer’ aan zichzelf gehouden, en is vertrokken. Probleempje: bij andere uitgeverijen zaten ze ook niet op hem te wachten. Ja, daar sta je dan, met je nieuwste meesterwerk in je klauwen. Lullig. Confronterend.’ Hij besluit zijn tirade met: ‘Hij mag zich een ruiter op de rug van het paard Pegasus wanen: in werkelijkheid heeft dat paard hem al lang van zich af geflikkerd. Met zulke zeikerds win je de oorlog niet.’ Een dermate felle reactie kortom dat Chrétien Breukers van De Contrabas zich afvraagt welke medicijnen Ouariachi gebruikt. ‘Op zijn weblog gaat Jamal Ouariachi tekeer alsof hij net een cocktail van rohypnol en ritalin naar binnen heeft gewerkt.’
Die verwijzing naar fabeldier Pegasus is overigens afkomstig van Drehmanns, die man en paard wellicht een beetje door elkaar haalt: ‘Ze behoren tot een uitstervend ras maar ze bestaan nog: schrijvers voor wie schrijven een raison d'être is. Ze beschouwen literatuur niet als een amusant uitstapje of een opstapje naar DWDD-roem, maar als een duizelingwekkende en riskante rit op de rug van Pegasus. Of die rit nou een sprong naar de sterren is of een reis naar de Helicon, de berg der muzen - in beide gevallen weet de ruiter dat hij slechts met alle kracht van zijn hart en zijn hoofd in het zadel zal blijven. Anderzijds raakt deze cavalerist er de laatste tijd op pijnlijke wijze van doordrongen dat zijn benen een fabeldier omklemmen dat niet langer een heroïsche reis onderneemt, maar op weg is naar het slachthuis.’
Overigens werden de boeken van Drehmanns tot nu toe uitgegeven door Querido, dezelfde uitgeverij als die van Ouariachi. Het laatste boek dat Querido uitgaf van Drehmanns is getiteld De schrijver en zijn meisjes en beschrijft ‘de hedendaagse honger naar waargebeurde verhalen.’ De website van Querido belooft: ‘Op werkdagen voor 14.00 uur besteld, morgen in huis.’ Dat dan weer wel.