dinsdagetalage

In september 2023 werd Babs Gons geïnaugureerd als Dichter des Vaderlands. Die titel heeft ze niet meer, de functie nog wel, maar daarover later meer. De benoeming wordt gezien als een grote eer en is een bekroning van een indrukwekkende carrière. Gons is al sinds het eind van de jaren negentig actief als dichter en geldt als de grondlegger van de spoken word in Nederland. Doe het toch maar (2021) was pas haar eerste bundel, maar het gelijknamige gedicht behoort tot de canon van de Nederlandse dichtkunst. De erebaan kwam echter wel op een ingewikkeld moment. De zomer voor ze zou beginnen, kreeg ze namelijk te horen dat ze borstkanker had. Ze moest dus dichten voor het vaderland, en tegelijkertijd een nare en vermoeiende behandeling ondergaan. In de documentaire Babs Gons: Precies goed volgt regisseur Bibi Fadlalla haar in deze roerige periode. Fadlalla koos ervoor om haar documentaire zonder ‘pratende hoofden’ te maken. Wanneer er uitleg of context gegeven moet worden, krijgen we die via gesprekken die Gons voert met anderen, zoals een interviewer van NRC, maar ook haar halfbroer en -zus. Die leerde ze pas kennen toen ze al volwassen was, want haar vader – een zwarte Amerikaan – hield er al een ander gezin op na. Dat betekende dat ze opgroeide als enige persoon van kleur in een verder volledig witte omgeving. Daarover praat ze met haar moeder.

Tussen de scènes door horen we haar dichtregels en ondertussen zien we de woorden door het beeld vliegen, want de taal van Gons staat bij voorkeur niet op papier, maar wordt uitgesproken. In haar ambt zet ze zich in voor de kunst van het declameren en memoriseren van poëzie, omdat ze daar zelf ook veel baat bij heeft. Wanneer ze uit narcose komt, probeert ze bijvoorbeeld een gedicht in haar hoofd op te zeggen, wat houvast geeft.